Απουσίες

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια... Στις 26 Φεβρουαρίου 2005 "έφυγε" μια ψυχούλα που ήταν από τις πιο σημαντικές στη ζωή μου. Μία μέρα μετά τα γενέθλιά μου. Σαν να περίμενε, να μη μου χαλάσει τη γιορτή και μετά να με αφήσει...

Το ξέραμε, το περιμέναμε από μέρα σε μέρα. Είχα σκεφτεί ότι ίσως δεν ήταν σωστό να βγω να διασκεδάσω εκείνη τη μέρα, ενώ το αναμενόμενο πλανόταν πάνω από το κεφάλι μας... Άλλαξα γνώμη όμως. Είπα ότι δεν θα κλάψω όσο ήταν ακόμα μαζί μας. Πίστεψα ότι ίσως έτσι να ξόρκιζα το κακό. Κι επειδή ήξερα ότι εκείνος έτσι θα ήθελε να κάνω.

Βγήκα λοιπόν και γιόρτασα με την ψυχή μου. Και για μένα και για εκείνον που θα έφευγε σύντομα. Μου το ζήτησε και η μεγάλη αδυναμία της ζωής μου (ξαδερφάκι πόσα δεν έχουμε πει...) Και τότε, όπως πρόσφατα, χτύπησε το τηλέφωνο πολύ πρωί.... Ήξερα τι θα ακούσω. Το άκουσα και "άδειασα". Ένιωσα την απουσία αμέσως. Έφυγα από τη Φοιτητούπολη και σε όλο το ταξίδι προσπαθούσα να με πείσω πως όταν φτάσω σπίτι θα είναι κι εκείνος εκεί, στη θέση που καθόταν συνήθως και θα με υποδεχτεί, "Μπουμπάκι μου, μπήκες και φωτίστηκε ο τόπος!" θα μου έλεγε, όπως πάντα...

Δεν ήταν όμως. Μουδιασμένες όλες οι υπόλοιπες στιγμές και μέρες που ακολούθησαν. Και είναι ακόμα. Κι ας λένε ότι ο χρόνος.... (βλακείες)

Τζονάκο μου, στο γάμο του γιου σου, που δεν πρόλαβες να τον δεις, να ξέρεις ότι ο χορός που χορέψαμε οι τρεις μας, το ξαδερφάκι μου, η Μαρούλα σου κι εγώ, ήταν για σένα... Δεν δακρύσαμε, κρατηθήκαμε, αλλά εσένα σκεφτόμασταν. Δάκρυσαν οι άλλοι όμως που ήξεραν. Δε σε ξεχνάει κανείς μας, ξέρουμε ότι είσαι μαζί μας... Σε σκεφτόμαστε κάθε μέρα κι ας έχουν περάσει δύο χρόνια σχεδόν.

"Δε μπορώ να γιορτάσω... Ούτε και να λυπηθώ..."