Όταν όοοοολο το σύμπαν συνομωτεί

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου, στo cafe των Hondos Center, τρεις φίλες (η συνάθροιση των μαγισσών!) συζητάνε τα περί Παραμονής Πρωτοχρονιάς! Αναλύουμε το τι καλά (?) θα περάσουμε στα μπουζούκια που θα πάμε (κανείς δεν είπε ότι είμαστε πρωτότυπες!) με την παρέα ενός καλού μας φίλου! Αφού σχολιάσουμε το στριμωξίδι που θα φάμε, τις μπόμπες που θα πιούμε και το ότι θα μας βρει η νέα χρονιά να σιχτιρίζουμε και να ορκιζόμαστε με το χέρι στο Ευαγγέλιο ότι του χρόνου θα κάτσουμε σπίτι μας έρχεται η ατάκα από τα χείλη της συγκατοίκου μου!(σωστά το έγραψα τώρα αυτό?)

- Θα είναι και ο Σ. την Παραμονή! - Ποιος είναι αυτός?? - Φίλος του φίλου μας. Επικίνδυνη περίπτωση! Είναι "παραπέρα" το άτομο.... -Δηλαδή? (ρώτησα χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία καθώς χάζευα μια παλιά συμμαθήτρια που είχα χρόνια να δω και αναρωτιόμουν "πού 'ναι τα χρόνια, ωραία χρόνιααααα....?" και δεν θυμάμαι την απάντηση!) -............. εσένα Γεωργία σίγουρα θα σου άρεσε! (μεταβίβαση στο υποσυνείδητο....!)

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, καταφέρνουμε να φτάσουμε στο έρμο το μαγαζί! Και..... Τι σημαίνει όταν ο μοναδικός άνθρωπος που τραβάει το βλέμμα σου πριν καν στον συστήσουν αποδεικνύεται ότι είναι ο Σ.?? (γελάς Θεούλη μου ε? Σε ακούω!!) Και τι σημαίνει όταν επίσης το ίδιο συμβαίνει και σε αυτόν? (εδώ γελάει ακόμα και ο Διάβολος!!) Περάσαμε ένα καταπληκτικό βράδυ με την Έφη Θώδη να τραγουδάει μέσα στ'αυτιά μας το Jingle Bells και για να συνέλθουμε κατά τις έξι αποφασίζουμε να συνεχίσουμε στο Vanilla στου Ψυρρή! Εντωμεταξύ το παιχνίδι του μυαλού έχει αρχίσει.... Μέχρι τις 9 το πρωί έχουμε καταφέρει να μιλήσουμε για όλα όσα δύο φυσιολογικοί άνθρωποι δεν θα συζητούσαν ποτέ Παραμονή Πρωτοχρονιάς μέσα στον γιορτινό πανικό! Εγώ έχω ήδη αρχίσει να ακούω τα καμπανάκια κινδύνου αλλά σε συνδυασμό με το Jingle Bells επιλέγω να τα εκλάβω ως Χριστουγεννιάτικα! Καταλήγουμε όοολοι μαζί για καφέ στο Θησείο, γελάμε με τα πάντα (κυρίως με τα χάλια μας που είμαστε ντυμένοι όοολοι σαν τις Κλάρες και μας κοιτάει ο κόσμος!) Το παιχνίδι συνεχίζεται.... Παίζουμε τάβλι και πάνω από τα ζάρια εξακολουθούμε να συζητάμε για όλα όσα δύο φυσιολογικοί άνθρωποι δεν θα συζητούσαν ποτέ εν μέσω μιας παρτίδας τάβλι! Κατά τη μία το μεσημέρι γυρίζω σπίτι και ναι τα καμπανάκια κινδύνου χτυπάνε ακόμα! Αυτή τη φορά επιλέγω να τα αποδώσω στο hangover!

2 Ιανουαρίου, σε γιορτή ένος άλλου φίλου του φίλου μας! Μπαίνουμε στο μπαράκι που κερνάει ρακόμελα ο εορτάζων (ευτυχώς ροκάδικο αυτή τη φορά και αισθάνομαι μέσα στα νερά μου!) και ενώ τα καμπανάκια είχαν πάψει να ηχούν, να τα πάλι! Αυτή τη φορά επιλέγω να σκεφτώ ότι μάλλον μου άφησε μόνιμο κουσούρι η υπερβολική δόση Έφης Θώδη! Το παιχνίδι του μυαλού γίνεται πιο έντονο... Εν μέσω ροκ πανικού συζητάμε για όλα όσα δύο φυσιολογικοί άνθρωποι δεν θα συζητούσαν ποτέ ακούγοντας Βασίλη Παπακωνσταντίνου! Και κάπου εκεί αρχίζει να μιλάει και η γλώσσα του σώματος...

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές το τοπίο δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει αλλά με συγχωρείτε πρέπει να φύγω, έχω δουλειά! Να πάω να πάρω τη φόρα μου για να την έχω έτοιμη στην περίπτωση που χρειαστεί να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο!

ΥΓ: Καλή Χρονιά σας είπα??? Δε σας είπα! ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ λοιπόν!!!!!!!!