Tuesday, January 30, 2007

Νοw the only way is up....

Κοίτα να δεις πως έρχεται! Εκεί που λες ότι η ζωή σου πάει να στρώσει, παίρνεις αποφάσεις, κάνεις τις απαραίτητες ενέργειες και βλέπεις τα πρώτα δειλά αποτελέσματα, έρχεται ένα ξαφνικό γεγονός και σε κάνει να θέλεις να κουλουριαστείς μέσα στα σκεπάσματα και να κοιμηθείς για μέρες, έτσι ώστε να μη σκέφτεσαι και να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τα νέα δεδομένα. Αλλά αυτό δεν είναι ποτέ εφικτό... Έτσι, με μια βίαιη κλωτσιά στα πισινά αναγκάζεσαι να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πολύ πιο δυνατός απ' όσο θα ήθελες. Την Παρασκευή το απόγευμα μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία για μια δουλειά που στην παρούσα φάση με βολεύει απίστευτα! Σε καφετέρια οικογενειακού φίλου, πρωινό ωράριο και μέχρι να ξεμπερδέψω με το μάθημα που χρωστάω, μόνο για τα Σαββατοκύριακα! Δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι πιο εύκολο για τώρα! Το Σάββατο το πρωί θα ήταν η πρώτη μου μέρα... Μεσολάβησε ένα νυχτερινό τηλεφώνημα που άλλαξε όλη την καλή πορεία της τύχης... Έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Η κηδεία ήταν στη Θεσσαλονίκη, το μεσημέρι του Σαββάτου. Δεν υπήρχε δυνατότητα να ενημερώσω τον εργοδότη μου εκείνη την ώρα ότι δε θα μπορούσα να πάω στη δουλειά το πρωί αλλά και το θεώρησα ανεύθυνο εκ μέρους μου να "κρεμάσω" κάποιον που με εμπιστεύτηκε τόσο... Έτσι, δεν είχα επιλογή. Από την ώρα που έμαθα το νέο, έμεινα άυπνη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έγινε και το πρωί στις 9 ήμουν στη νέα μου δουλειά.... Μη θέλοντας να προκαλέσω οίκτο, κατάφερα να αρνηθώ κάθε επαφή με την πραγματικότητα και να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω όσο το δυνατόν καλύτερα... Δεν ήμουν εγώ εκεί. Ήταν σαν να έβλεπα κάποιον άλλον να κάνει αυτά που έκανα. Γέλασα με τους συναδέλφους και τους πελάτες, κρατούσα συνέχεια τα χέρια μου και το μυαλό μου απασχολημένα (αντιπερισπασμός pietaki....) και φυσικά δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Μέσα μου ήθελα να ουρλιάξω, να βάλω τα κλάμματα, να τρέξω να συμπαρασταθώ στη μητέρα μου, ένιωθα θυμό που δε μπορούσα να αποχαιρετήσω το δικό μου άνθρωπο, αναρωτιόμουν τι κάνω εγώ εκεί... Αλλά τα κατάφερα! Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά τα κατάφερα. Δε νιώθω περήφανη γι' αυτό, αλλά δεν το επέλεξα. Τα κατάφερα μέχρι την ώρα που επέστρεψα σπίτι το απόγευμα. Εκεί μόνο μου επέτρεψα να ξεσπάσω. Μόνη μου. Ξέσπασα και ακόμα ξεσπάω αλλά κατάλαβα κάτι. Η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι κάτι το απίστευτο. Δεν ήθελα να το διαπιστώσω έτσι αλλά να που έγινε. Και αφού μπόρεσα να τα βγάλω πέρα εκείνη τη μέρα χωρίς να εκραγώ, σίγουρα μπορώ να τα βγάλω πέρα και στα άλλα, τα λιγότερο σημαντικά που με απασχολούν κατά καιρούς. Δε θα σταματήσω να χαμογελάω και δε θα πάρω πίσω τα όσα έγραψα τον προηγούμενο καιρό περί θετικής ενέργειας γιατί τώρα πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα εννοούσα και ότι μπορώ να τα εφαρμόσω.
Ειδικά τώρα που τα χρειάζονται και οι γύρω μου περισσότερο από μένα...
"I'm so sad... I made the angels cry... Tears From The Moon..."
PS: Ο τίτλος του σημερινού post προστατεύεται από copyright ενός καλού φίλου που αν και δεν έχω δει ποτέ, του χρωστάω ένα ευχαριστώ για τη συμπαράσταση σε νύχτες αϋπνίας και όχι μόνο! ΚαληνύΚτα αχώνευτε! Σύντομα κοντά μας! (ελπίζουμε!) ;)

17 comments:

Spyros said...

Tha sou egrafa kalo kouragio alla xairomai polu pou de xreiazetai giati vlepw oti to exeis :) opote de tha pw move on up alla keep it up..

Georgia said...

I' ll do my best αγαπητέ Σπύρο...

pietà said...

Έτσι είναι μικρή μου. Πριν από έναν χρόνο, έπαθα ακριβώς το ίδιο πράγμα με σένα. Μετά αποφάσισα πως θα συνεχίσω να είμαι όπως εκείνος θα ήθελε να είμαι. Think about it.
Μακια και καλημέρες...

ΔΙΑΙΡΕΤΗΣ said...

Μια χαρά ωραία πραγματα! Αυτά είναι!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

kotosalata said...

Καλή σου μέρα! Έυχομαι πάντα να είσαι χαμογελαστή όπως στη φωτογραφία δίπλα.

Anonymous said...

Καλημέρα,
Εκανες το επίπεδο της αδρεναλίνης
στο αίμα μου να μειωθεί αισθητά
I owe you one

pietà said...

Να με συγχωρείτε που παρεμβαίνω, αλλά theo, γιατί δεν μπορώ να σου commentάρω είπαμε;;;;;;
Στα καλύτερα έπεσε η απαγόρευση ρε γμτ...

proserpina said...

Έτσι βρε georgia!!! Αυτό είναι που λες, τώρα πια the only way is up, up, up! Έφτασες στα όριά σου και τα ξεπέρασες (αυτά δηλαδή που νόμιζες οτι είναι τα όριά σου διότι πλέον αυτά μετακινήθηκαν λίγο παρακάτω!)

Καλή συνέχεια!

Effie said...

Έτσι όπως τα λές είναι Georgina μου - δυστυχώς χρειάζεται να συμβεί κάτι πολύ άσχημο για να συνειδητοποιήσουμε πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας... Είναι αυτό που έλεγε η γιαγιά μου καμιά φορά: "Τί θα μας βρει και δε θα το περάσουμε"!

Γερά με τσαμπουκά τώρα ε; Δε μασάμε!!!

Blogaki said...

She's back!!! Stronger than ever and we ALL soooooo glad!!!!!
Μουατς!!!

Georgia said...

*pieta: Αυτό ακριβώς είναι που θέλω να καταφέρω κουκλίτσα. Να συνεχίσω να είμαι όπως με ήξερε και με ήθελε εκείνος. Και αν μπορώ, να κάνω και τους άλλους καλύτερα. Φιλάκια!
*Διαιρέτης: Δεν ξέρω αν είναι ωραία πράγματα καλέ μου, σίγουρα όμως είναικαλά μαθήματα! Καλημέρα!
*kotosalata: Θα πάμε για καφεδάκι εμείς και θα με δεις και ιδίοις όμμασι να είμα χαμογελαστή kotosalataki! Καλημέρα!
*theo: Και μόνο που σου μείωσα την αδρεναλίνη, u owe me nothing more γλυκέ μου theo! Άντε να κεράσεις καφεδάκι! ;) Παρεπιπτόντως, έχω αρχίσει και φοβάμαι από τα πολλά views....
*proserpina: Παρακάτω, παραπάνω, δεν ξέρω κουκλίτσα, το θέμα είναι ότι σίγουρα ξεπεράστηκαν! Αλλά γι' αυτό δεν είναι τα όρια? Φιλάκια!
*effie: Εffaki η δική μου η γιαγιά λέει: "Να μη μας δώσει η τύχη μας όσα μπορούμε να αντέξουμε"! Μήπως να αρχίσουμε να τις παίρνουμε πιο σοβαρά τις σοφές μας γιαγιάδες? Δε μασάμε, εννοείται! Καλημέρες!
*blogaki: I'm back γλυκό μου blogaki και τρέμε κόσμεεεεε!! (γιατί είμαι και πανύψηλη κι έτσι και ορθώσω όλο το ανάστημά μου τρομάζω κόσμο! Δε θέλω γέλια, δε θέλω γέλια!) ;) Φιλάκιαααα!

snikolas said...

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις πόση δύναμη κρύβει κάποιος μέσα του μέχρι να την χρειαστεί. Νόμος, απαράβατος.

Georgia said...

Το διαπίστωσα αγαπητέ nikola..Kαι δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. Αλλά, όλα για καλό! (ελπίζω!)

Alexandra said...

το έγραψες μόνη σου, η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι απίστευτη. και το καταλαβαίνουμ εμόνο όταν φτάσουμε στα άκρα.

Georgia said...

Έτσι ακριβώς Αλεξάνδρα μου... Καλωσήρθες! Φιλιά!

jul said...

Ευχομαι κουκλίτσα μου να ειναι το τελευταίο άσχημο γεγονός που σου συμβαίνει....
Κι ομως ολοι μας έχουμε τεράστια δύναμη μέσα μας που δεν πιστευουμε ότι την έχουμε...εμφανίζεται μόνο σε άσχημες φάσεις στην ζωή μας και τουλάχιστον μας βγάζει ασπροπρόσωπους...
Καποια εποχή και εγώ το ίδιο αναρωτιόμουν με τον εαυτό μου...Πως κατάφερνα να κάνω πράγματα που ποτέ αλλοτε δεν θα έπαιρνα απόφαση να κάνω...
Φιλάκια κοριτσάκι μου και καλό ΣΚ

Georgia said...

Σ'ευχαριστώ πολύ juliaki για την τρυφερότητα του σχολίου σου... Εγώ προσωπικά ακόμα αναρωτιέμαι τι έγινε και βγήκε από μέσα μου κάτι τέτοιο. Όντως μας βγάζει ασπροπρόσωπους αυτή η κρυφή δύναμη, αλλά... αχρείαστη να είναι! Φιλάκια, καλό μας Σαββατοκύριακο!