Νοw the only way is up....

Κοίτα να δεις πως έρχεται! Εκεί που λες ότι η ζωή σου πάει να στρώσει, παίρνεις αποφάσεις, κάνεις τις απαραίτητες ενέργειες και βλέπεις τα πρώτα δειλά αποτελέσματα, έρχεται ένα ξαφνικό γεγονός και σε κάνει να θέλεις να κουλουριαστείς μέσα στα σκεπάσματα και να κοιμηθείς για μέρες, έτσι ώστε να μη σκέφτεσαι και να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τα νέα δεδομένα. Αλλά αυτό δεν είναι ποτέ εφικτό... Έτσι, με μια βίαιη κλωτσιά στα πισινά αναγκάζεσαι να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πολύ πιο δυνατός απ' όσο θα ήθελες. Την Παρασκευή το απόγευμα μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία για μια δουλειά που στην παρούσα φάση με βολεύει απίστευτα! Σε καφετέρια οικογενειακού φίλου, πρωινό ωράριο και μέχρι να ξεμπερδέψω με το μάθημα που χρωστάω, μόνο για τα Σαββατοκύριακα! Δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι πιο εύκολο για τώρα! Το Σάββατο το πρωί θα ήταν η πρώτη μου μέρα... Μεσολάβησε ένα νυχτερινό τηλεφώνημα που άλλαξε όλη την καλή πορεία της τύχης... Έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Η κηδεία ήταν στη Θεσσαλονίκη, το μεσημέρι του Σαββάτου. Δεν υπήρχε δυνατότητα να ενημερώσω τον εργοδότη μου εκείνη την ώρα ότι δε θα μπορούσα να πάω στη δουλειά το πρωί αλλά και το θεώρησα ανεύθυνο εκ μέρους μου να "κρεμάσω" κάποιον που με εμπιστεύτηκε τόσο... Έτσι, δεν είχα επιλογή. Από την ώρα που έμαθα το νέο, έμεινα άυπνη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έγινε και το πρωί στις 9 ήμουν στη νέα μου δουλειά.... Μη θέλοντας να προκαλέσω οίκτο, κατάφερα να αρνηθώ κάθε επαφή με την πραγματικότητα και να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω όσο το δυνατόν καλύτερα... Δεν ήμουν εγώ εκεί. Ήταν σαν να έβλεπα κάποιον άλλον να κάνει αυτά που έκανα. Γέλασα με τους συναδέλφους και τους πελάτες, κρατούσα συνέχεια τα χέρια μου και το μυαλό μου απασχολημένα (αντιπερισπασμός pietaki....) και φυσικά δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Μέσα μου ήθελα να ουρλιάξω, να βάλω τα κλάμματα, να τρέξω να συμπαρασταθώ στη μητέρα μου, ένιωθα θυμό που δε μπορούσα να αποχαιρετήσω το δικό μου άνθρωπο, αναρωτιόμουν τι κάνω εγώ εκεί... Αλλά τα κατάφερα! Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά τα κατάφερα. Δε νιώθω περήφανη γι' αυτό, αλλά δεν το επέλεξα. Τα κατάφερα μέχρι την ώρα που επέστρεψα σπίτι το απόγευμα. Εκεί μόνο μου επέτρεψα να ξεσπάσω. Μόνη μου. Ξέσπασα και ακόμα ξεσπάω αλλά κατάλαβα κάτι. Η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι κάτι το απίστευτο. Δεν ήθελα να το διαπιστώσω έτσι αλλά να που έγινε. Και αφού μπόρεσα να τα βγάλω πέρα εκείνη τη μέρα χωρίς να εκραγώ, σίγουρα μπορώ να τα βγάλω πέρα και στα άλλα, τα λιγότερο σημαντικά που με απασχολούν κατά καιρούς. Δε θα σταματήσω να χαμογελάω και δε θα πάρω πίσω τα όσα έγραψα τον προηγούμενο καιρό περί θετικής ενέργειας γιατί τώρα πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα εννοούσα και ότι μπορώ να τα εφαρμόσω.

Ειδικά τώρα που τα χρειάζονται και οι γύρω μου περισσότερο από μένα...

"I'm so sad... I made the angels cry... Tears From The Moon..."

PS: Ο τίτλος του σημερινού post προστατεύεται από copyright ενός καλού φίλου που αν και δεν έχω δει ποτέ, του χρωστάω ένα ευχαριστώ για τη συμπαράσταση σε νύχτες αϋπνίας και όχι μόνο! ΚαληνύΚτα αχώνευτε! Σύντομα κοντά μας! (ελπίζουμε!) ;)