Δε φτάνουν οι λέξεις

"Τράβηξα μια ρουφηξιά... Κι η κάφτρα του τσιγάρου το πρόσωπό σου φώτισε Σα λάμψη κάποιου φάρου...

Κι είδα απόκρημη αγκαλιά, Τα χέρια σαν κουρσάρους. Και μια ψυχούλα ναυαγό στη μέση του πελάγους...

Νησάκι το δωμάτιο... Το σκάψαμε ως τις άκρες. Μα δεν υπήρχε θησαυρός κι ας έγραφαν οι χάρτες... Τη γόπα έσβησα κλεφτά. Σηκώθηκα στα νύχια... Το SOS που σου ψιθύρισα ήταν μια "Καληνύχτα"...

Είδα απόκρημη αγκαλιά, Τα χέρια σαν κουρσάρους. Και μια ψυχούλα ναυαγό στη μέση του πελάγους..."

Προς: Σταματάκο, Ιταλό και Σωτηράκη. Θυμόσαστε τη διαδρομή "Μαργαρίτα-Οδός Ονείρων" που κατέληγε πάντα σε ολονύχτιες συζητήσεις είτε και οι τέσσερις μας μαζί είτε με τον καθένα σας ξεχωριστά?

Το ξυπνητήρι ποτέ να μην το ακούμε και να χάνουμε τα εργαστήρια...

Την καρυδόπιτα με παγωτό όπου τρέχαμε να βρούμε σιρόπι σοκολάτα και λέγαμε στη ζαχαροπλάστισσα ότι το θέλουμε για λεχώνα που της μύρισε...

Την κρέπα σοκολάτα που σας έβαζα να πάτε να πάρετε στις 3 τη νύχτα και που τελικά ποτέ δεν έτρωγα γιατί με έπαιρνε ο ύπνος μέχρι να γυρίσετε...

Τους μαραθώνιους θρίλερ με τους 3 μας να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι σκασμένοι στα γέλια... Τη νύχτα που ήρθατε λιώμα στο σπίτι μου για να σκοτώσετε εκείνο το "τεράστιο" έντομο που με τρομοκράτησε και πήγατε να με ξεγελάσετε κι εγώ σας έλεγα ότι αν δε δω το "πτώμα" δε σας πιστεύω...

Τις φωτογραφίες που έχω από τoν καφέ μας στο "Blues" όπου στη μία είσαι τόσο σκεφτικός και στην άλλη γελάς σαν παιδάκι όταν καταφέραμε να σε αποσπάσουμε από το χωρισμό σου...

Οι εξομολογήσεις μας ο ένας στον άλλον και το σκάλωμά μου για τη σόμπα στις 4 το πρωί...

Το βράδυ που πέρασα στο νοσοκομείο κι εσείς δε φύγατε λεπτό και καταφέρατε όλο το προσωπικό να σας κερνάει ουίσκυ στο κυλικείο...

Την απειλή της νοσοκόμας που σας έδιωχνε από το δωμάτιο για να με αφήσετε να κοιμηθώ και σας έλεγε ότι επιτρέπεται να μείνει μόνο ένας...

Το "Αν φύγουν τα παιδιά, φεύγω κι εγώ" που της είπα με τον πυρετό στο 39 και τον ορό στο χέρι... Το βράδυ που με πήγατε στην Τρικάλων για να δω το μεγάααααλο μου έρωτα και με εμψυχώνατε μέχρι να φτάσουμε...

Το "Crazy water" και το "Aint no sunshine" που μου έβαζες να ακούσω όταν ήμουν πολύ χάλια για να πέσω ακόμα περισσότερο και να πάρω καμιά σωστή απόφαση...

Τις φορές που διαβάζαμε όλοι μαζί και πηγαίναμε να δώσουμε άυπνοι και ή πατώναμε πανηγυρικά ή περνάγαμε όλοι μαζί...

Τις φακές που έφτιαξα λύσσα στο αλάτι και μετά έτρωγες λουκανικόπιτες για να ξεπεράσεις το σοκ...

Οι ερωτικές μας απογοητεύσεις και επιτυχίες και ο τρόπος που τα λέγαμε ο ένας στον άλλον...

Το βράδυ που τραγούδαγα "Αγαπάω σαν παιδί αγαπάω" κι εσύ με κράταγες αγκαλιά και μου λεγες να το βγάλω από μέσα μου και φώναζες μαζί μου...

Το βράδυ που ήρθα σπίτι σου μέσα στα χιόνια επειδή μου είπες ότι θα τα 'πινες μόνος σου...

Το καπάκι του φέρετρου στην είσοδο της πολυκατοικίας και την τρεχάλα που έριξες για να ανέβεις όταν το είδες...

Όταν ήρθα Καρδίτσα για ένα βράδυ κάποιο Δεκαπενταύγουστο επειδή είχες φύγει από το σπίτι και πίναμε Μοσχοφίλερο ως το πρωί ακούγοντας Θανάση Παπακωνσταντίνου...

Τη νύχτα που περάσατε στο πάτωμα του σπιτιού μου επειδή ανησυχούσατε ότι έχω πιει πολύ...

Τα τηλέφωνα που έπαιρνε ο ένας τον άλλον όποτε ακούγαμε τα "Πριγκηπέσα", "Ήτανε μια φορά" και το τραγούδι μας...

Όταν σε έπαιρνα κλαίγοντας κι εσύ τα παράταγες όλα κι έτρεχες να με δεις...

Να ξυπνάω ανάμεσά σας τελείως πιασμένη και να με βάζετε να φτιάξω καφέ και γρήγορα για να δούμε τη συνέχεια της ταινίας που αφήσαμε στη μέση επειδή μας πήρε ο ύπνος...

Τους καφέδες και τις μάσες που κάναμε όταν μας στέλναν δέματα οι δικοί μας...

Το γάμο της ξαδέρφης του Σώτου και το γάμο του ξαδερφού μου που ήμασταν Δασοπόνοι εναντίον Ηλεκτρολόγων 1-0...

"Βλέπω γλάρους", την επόμενη της γιορτής μου στο μπαλκόνι του μεγάαααλου μου έρωτα...

Το ελεύθερο κάμπινγκ στον Πλαταμώνα με την χάρτινη τέντα που στήσατε έξω από τη σκηνή για να μη μας ζαβλακώνει ο ήλιος και ο ύπνος στις ξαπλώστρες κάτω απ'τα αστέρια...

Τα "Τζότζο έχω γράψει κάτι μουσικάρες" που μου έλεγες κι εγώ ερχόμουν και περνάγαν ώρες χωρίς να το καταλάβουμε...

Το κινέζικο μαρτύριο στην προφορική εξέταση της Διαχειριστικής ΙΙ που ιδρώναμε και ξειδρώναμε από φόβο δίπλα δίπλα...

Που ποτέ δεν κορόιδεψε ο ένας τον άλλον όταν ήμασταν μεθυσμένοι και λέγαμε τα απίστευτα...

Όταν με βάλατε με το ζόρι μέσα στο στριπτηζάδικο κι εγώ σας παρακάλαγα να φύγουμε...

Που δε σας είπα ποτέ και δε μου είπατε ποτέ ότι έχουμε αδυναμία ο ένας στον άλλον γιατί απλά δε χρειάστηκε...

Τη χαρά σου στο τηλέφωνο όταν σου ανακοίνωσα ότι "Ερωτεύτηκα πάλι μετά από τόσο καιρό" και η προσπάθειά σου να καθυσηχάσεις όλους τους φόβους μου και η επιμονή σου να με ξεκολλήσεις για να προχωρήσω έστω κι αν φάω τα μούτρα μου...

Τα σχέδια που κάναμε στη "Μαργαρίτα" όταν είπαμε ότι θα συγκατοικήσουμε όλοι μαζί...

Θα μπορούσα να γεμίσω δεκάδες σελίδες που να λένε για μας τους τέσσερις!! Αλλά μία μόνο σειρά με αυτό που νιώθω: Είμαι τυχερή που σας έχω φίλους.Και μου λείπετε... Αλλιώς ξεκίνησα αυτό το ποστ αλλά εσείς ήρθατε στο μυαλό μου! Η εικόνα είναι κλεμμένη από post του gsus και λίγο άσχετη με το θέμα αλλά πολύ επίκαιρη!Έχει να κάνει με το γκντουπ...άουτς!.... ;)