I' m only happy when it rains!

Όταν ήμουν μικρή (πολύ μικρή όμως!) και έβρεχε έσκαγα στο κλάμα!

Φοβόμουνα τους κεραυνούς και νόμιζα ότι άμα βρέξει πολύ θα πλημμυρίσει όοοοολη η Αθήνα και θα πνιγούμε! (που δεν είναι και τελείως άτοπο αλλά ας μην το θίξω τώρα αυτό...) Τότε, ο μπαμπάς μου για να με κάνει να ξεπεράσω το φόβο μου, με έπαιρνε και με έβγαζε βόλτες για να μου δείξει ότι δεν έχω λόγο να ανησυχώ! Έτσι, μετά τις πρώτες 4-5 φορές που του έσπασα τα νεύρα -και τα τύμπανα των γύρω- από το κλάμα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν πνίγεται έτσι εύκολα μια πόλη! Άρχισε να μ'αρέσει κιόλας!

Όταν μεγάλωσα λιγάκι και τύχαινε να είμαι στην εξοχή (στην πατρίδα της μαμάς συγκεκριμένα!), κάθε φορά που έβρεχε έπαιρνα των ομματιών μου, τις κούκλες μου (το Λαχανούλη μου και 2-3 αρκουδάκια!) και κρυβόμουνα σε ένα σημείο που κανένας δε μπορούσε να με βρει και καθόμουνα με τις ώρες να χαζεύω τη βροχή!

Ξεπερνάω το γεγονός ότι μια ολόκληρη οικογένεια -και ολόκληρη η γειτονιά ενίοτε- έψαχνε την αφεντιά μου στα πρόθυρα της υστερίας! (Πού στα κομμάτια πήγε το πεντάχρονο, την ανεμελιά του μέσα???) Στον κόοοοσμο μου εγώ! Όταν εμφανιζόμουν κάποια στιγμή, ήταν όλοι τόσο ανακουφισμένοι που με ξαναβρήκαν ώστε δεν μπαίναν στον κόπο να με ρωτήσουν πολλά πράγματα για το που πήγα ή τι έκανα! Έτσι ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει τη μυστική και μαγική μου κρυψώνα! (κάτω απ'τη μύτη τους μιλάμε όμως!!)

Μεγάλωσα κι άλλο και με την παρέα των παιδικών μου χρόνων -στην πατρίδα της μαμάς, πάντα- όταν έβρεχε πηγαίναμε και καθόμασταν κάτω από τα δέντρα για να δούμε αν όντως θα μας χτυπήσει κεραυνός (Άγιο είχαμε, λέμε!) ή αν μας λένε βλακείες για να μας τρομάξουν οι μεγάλοι και να μας μαζέψουν στα σπίτια μας πριν μας βρει καμιά πνευμονία!! (ήμασταν λίγο βλαμμένα ως παιδάκια, τι να πω??)

Μετά από μια τέτοια καλοκαιρινή νεροποντή, όπου -κι αυτοί δεν ξέρουν πώς- τα κατάφεραν να με κρατήσουν μέσα στο σπίτι (μόνο που δε με δέσανε!) και ενώ βγήκα τρέχοντας από το σπίτι να συναντήσω τα άλλα παιδιά (ήμασταν μεγάλοι μπελάδες!) να συνεχίσουμε το παιχνίδι, ξαφνικά μου κόπηκε η ανάσα.... Είδα για πρώτη φορά το ουράνιο τόξο!! Δεν θυμάμαι από τότε να έχω ξανααισθανθεί τέτοιο δέος και τέτοια μαγεία.... Είχα μείνει ακίνητη από φόβο και θαυμασμό για αρκετά λεπτά.... Ξανάτρεξα στο σπίτι να βγάλω έξω όλους τους μεγάλους που δεν έδειξαν όμως τον ίδιο ενθουσιασμό με εμένα (ξενέρωτοι...)! Έτσι κι εμείς αποφασίσαμε να πάμε να το αγγίξουμε αυτό το μυστήριο πράγμα! Μας φαινόταν ότι είναι τόσο κοντά! (μικρά ήμασταν, δε θέλω σχόλια!) Πίσω από το παλιό κεραμοποιείο του Αχλαδιώτη για την ακρίβεια! Και δώστου περπάτημα μέσα στα χωράφια... Και δε μπορεί, όπου να 'ναι φτάνουμε... Και πρόσεξε μην πατάς σε λάσπες και λερώσεις τα καθαρά παππουτσάκια και ποιος ακούει τη γκρίνια στο σπίτι.... Μας βγήκε η ψυχή στο περπάτημα, κουραστήκαμε, πεινάσαμε, κι αυτό το έρμο το ουράνιο τόξο άρχισε να χάνεται.... Δεν καταφέραμε να το αγγίξουμε και όλοι τότε μισήσαμε τους μεγάλους που είχαν λυσσάξει ότι είναι απλά μια οφθαλμαπάτη! (κάτι έπρεπε να μας πούνε για να μας κρατήσουν μέσα....)

Μεγάλωσα λίγο ακόμη και...Η πρώτη μέρα στη φανταστική μου Φοιτητούπολη (11/3/2002, τι θυμάται ο άνθρωπος...) ήταν βροχερή! Μέσα σε όλο το άγχος της πρώτης μέρας στο ΤΕΙ (Πού πάω, χωρίς να ξέρω κανέναν??Θέλω τη μαμάαααα μουουου!!) είχα να παλέψω και με την ομπρέλα που δεν έλεγε να συνεργαστεί (10 μποφόρ τουλάχιστον!!) και με δύο κοριτσάκια μπροστά που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα και παραλίγο να μου βγάλουν το μάτι με τη δική τους δύστροπη ομπρέλα! (η μία εκ των δύο ήταν η μετέπειτα φανταστική και λατρεμένη συγκάτοικος, με την οποία μισηθήκαμε με το που γνωριστήκαμε!)

Δεύτερο (και τρίτο και τέταρτο) έτος στη Φοιτητούπολη και όποτε έβρεχε, με τον τότε μεγάααααλο (κάποτε στο Τέξας!) μου έρωτα καθόμασταν αγκαλιά στο μπαλκόνι και χαζεύαμε αμίλητοι.... Ή βγαίναμε βόλτα, αγκαλιά κάτω από την ίδια ομπρέλα! (τι ρομαντικό,ε?? :P ) Μια βροχερή μέρα χωρισμού, καθόμουν στο μπαλκόνι μου και δεν ήθελα να δω άλλον άνθρωπο εκτός από εκείνον. Το ίδιο κι αυτός -έμαθα εκ των υστέρων- και μετά από λίγη ώρα συναντηθήκαμε στα μισά του δρόμου, καθώς κανείς μας δεν άντεξε, κι ερχόταν να με δει κι εγώ πήγαινα να δω εκείνον... (synchronicity...?)

Μεγάλωσα κι άλλο... Τώρα δεν έχω σε καλύτερο από το να έχει συννεφιά, να βρέχει και να είμαι κάπου ζεστά, με τη μουσική που θέλω, μόνη μου ή με παρέα και να "χάνομαι"... Έχω κάνει αμέτρητα "βροχερά" ταξίδια με ΚΤΕΛ, με τρένα, με αυτοκίνητο και πάντα απολαμβάνω τη "μελαγχολία" τους όσο τίποτ' άλλο. Τις καλύτερες και πιο "βαθιές" (καμιά φορά και σιωπηλές) συζητήσεις μου τις έχω κάνει με τέτοιο καιρό. Τα μεγαλύτερα προβλήματά μου τα έχω "λύσει" σε τέτοιες μέρες. Τις πιο μυστικές μου σκέψεις τις έχω εκφράσει στο φως μιας αστραπής...

Μου ταιριάζει, μου πάει, αυτός ο καιρός... Τις λατρεύω αυτές τις μέρες!Κι ας γκρινιάζω μερικές φορές για λίγο ήλιο...!