Η "αγάπη μου"!

Σκηνή πρώτη, λήψη τρίτη: Βροχή... Κρύο... Τέσσερα κοριτσάκια, άγνωστα μεταξύ τους, μπαίνουν στο ίδιο αστικό λεωφορείο που θα τις μεταφέρει στην πρώτη μέρα της Φοιτητικής τους ζωής, σε μια ξένη Φοιτητούπολη... Παλεύουν με το άγχος, τη βροχή και με δύο ομπρέλες που παραλίγο να ξεκάνουν κόσμο!

Σκηνή δεύτερη, λήψη πρώτη: Τα ίδια κοριτσάκια, μαζί με άλλα δύο -εξίσου καημένα- παιδάκια, συναντιούνται έξω από τη Γραμματεία της σχολής! Συστήνονται, ανταλλάσσουν 2-3 τυπικές κουβέντες ("Εσύ που μένεις? Κι εσύ από Αθήνα??"), είναι και ίδιο εξάμηνο!! (wow!) Μπαίνουν όολα μαζί στα πρώτα εργαστήρια και στην ενημέρωση πρωτοετών στο μεγάλο αμφιθέατρο! (σαν τους Χιώτες ένα πράγμα...) Κανονίζουν για καφέ το βράδυ στις 7! Ραντεβού στο συντριβάνι! (αυτό μας χτύπησε στο μάτι, αυτό ξέραμε, αυτό εμπιστευτήκαμε!)

Σκηνή τρίτη, πλήρως αποτυχημένη: Παρακμιακή καφετέρια (αυτήν βρήκαμε, αυτήν εμπιστευτήκαμε!) Πέντε άγνωστοι φοιτητές και ένας μπαλαντέρ (η κολλητή μου εξ Αθηνών που είχε έρθει για συμπαράσταση!)! Κανένα κοινό σημείο, καμία επαφή, όλοι άσχετοι μεταξύ μας, καθένας με τον πόνο του! Μόνο κοινό σημείο: Η ανάγκη να βρεις κάποιον να πιαστείς για να μην είσαι μόνος σου τις πρώτες δύσκολες μέρες της ανεξαρτησίας, όπου γύρναγες στο σούπερ διακοσμημένο μεν, άδειο δε -φοιτητικό- σπίτι και έκλαιγες επειδή αλλιώς τα φανταζόσουν κι αλλιώς σε βρήκαν... ("Τι κάνω εγώ εδώ? Θέλω τους φίλους μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου, τον παππού μου, την κουμπάρα μου βρε αδερφέ έστω!!") Και ήθελες να ξέρεις ότι είναι κι άλλοι στην ίδια κατάσταση με σένα, που φοβούνται να κοιμηθούν μόνοι τους και που κρατιούνται με το ζόρι να μην πάρουν το πρώτο ΚΤΕΛ για να γυρίσουν πίσω...

Κρυμμένο νόημα Νο 1: Tα εν λόγω κοριτσάκια μίσησαν η μία την άλλη με το "Καλησπέρα σας"! Ειδικά τη μία (ναι, για μένα μιλάω!) δεν τη χώνεψε καθόλου το ένα σγουρομάλλικο κοριτσάκι γιατί ήταν ευδιάθετη μεν, αλλά κλειστή και είχε ένα "υφάκι" που σου ερχόταν να τη χαστουκίσεις! (Άμυνα ήταν βρε παιδιά, μη βαράτε! Τι να την έκανα? Να την καταπιώ???)

Πέρασε λίγος καιρός... Οι παρέες άλλαξαν, πέρασαν οι μέρες που βγαίναμε για καφέ γύρω στα είκοσι άτομα και γεμίζαμε ένα μαγαζί! (το πρώτο εξάμηνο βγήκε παγανιά!) Άρχισε να φαίνεται ποιος ταιριάζει με ποιον και να γίνονται οι πρώτες -δειλές- επιλογές...

Ένα κοριτσάκι με πολύ σγουρά μαλλάκια, με τον τσαμπουκά στο αίμα του, "κόλλησε" με την αρχική του αντιπάθεια! Αφορμή: Μια συζήτηση, πάνω από το πρώτο σχέδιο των Τοπογραφικών Σχεδιάσεων που έπρεπε να παραδοθεί την επόμενη μέρα και στο οποίο το σγουρομάλλικο κοριτσάκι τα είχε βρει σκούρα! Το άλλο, το κλειστό, με το "υφάκι", έσπευσε για βοήθεια και κατέληξαν να παρατήσουν ραπιτογράφους και βαθμογνωμόνια και να τα λένε ΟΛΑ! Να ανοίγονται... Η μία να εξηγεί ότι το "υφάκι" της είναι μόνο μια αντίδραση λόγω φόβου... Και η άλλη να κλαίει επειδή δεν την περίμενε έτσι τη Φοιτητική της ζωή...

Σιγά σιγά, τα κοριτσάκια δέθηκαν! Δεν κατάλαβαν πως! Δε μπορούσαν καν να εξηγήσουν γιατί! Τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, τελείως διαφορετικές συνήθειες, κι όμως... Ήρθε κι έδεσε!Μέχρι που κάποια χρόνια μετά, τα εν λόγω κοριτσάκια συγκατοίκησαν κιόλας!!Θυμάμαι άπειρες στιγμές...

Να σε φώναζω για συμπαράσταση στο οτιδήποτε...(ακόμα και στα πιο "κουλά" που μου τύχαιναν!) -Φιλενάαααδα, είναι μια νυχτερίδα στην είσοδο, δε μπορώ να μπω στο σπίτι μου!!!! -Τρώω τα cornflakes μου κι έρχομαι!!! Και να έρχεται το σγουρομάλλικο κοριτσάκι με το μηχανάκι του, να φοράει κράνος για να μην μπλεχτεί η νυχτερίδα που πέταγε σαν τρελή στα μαλλιά της, και να καταστρώνει σχέδιο με το άλλο το φοβισμένο (είχα λαχταρήσει, εντάξει???) , πώς θα μπούνε μέσα εξοντώνοντας τη νυχτερίδα! "Προχώρα εσύ μπροστά, και θα σε καλύπτω εγώ μέχρι να έρθει το ασανσέρ!" (στις ταινίες όλοι έτσι λένε και πιάνει πάντα!)

Να βάζεις τα κλάμματα όταν έμαθες ότι είμαι στο νοσοκομείο και να έρχεσαι με το ύφος "Σιγά, δεν έπαθες και τίποτα!" για να μη δω εγώ πόσο έχεις τρομάξει...

Να φεύγουμε μετά το μάθημα τρέχοντας, να βάλουμε τα μαγιό μας και να προλάβουμε το ΚΤΕΛ να πάμε για μπάνιο στον Πλαταμώνα και στην επιστροφή, στη γαλαρία, να νομίζουμε ότι βλέπουμε UFO! "Μ@λ@κ@, τα είδες αυτά τα φώτα????"

Να ετοιμάζουμε την εργασία του Σεμιναρίου στην κουζίνα του -μετέπειτα- σπιτιού μας με τα δύο laptop για να προλάβουμε την προθεσμία και να μου λες διστακτικά"Τι θα έλεγες να συγκατοικήσουμε??" (I DO!!!)

Να κάνουμε πρόβα την παρουσίαση που είχαμε αναλάβει και να μην μπορούμε να πούμε δύο λέξεις χωρίς να κάνουμε σαρδάμ και να λυνόμαστε ανά 10'' στα γέλια! "-Έλα μ@λ@κ@, ξεκόλλα! Πάμε πάλι απ'την αρχή... -Οκ, οκ! "Στο τέλος του περίπτερου χρόνου..." -Ποιου περίπτερου παιδάκι μου?? Του περίτροπου χρόνου!!!

Τις πρώτες μέρες της συγκατοίκησής μας όπου μας είχαν τρομάξει όλοι ότι θα τσακωθούμε και θα χαλάσει η φιλία μας κι εμείς ήμασταν όσο το δυνατόν πιο τυπικές... "-Θα πλύνω τα πιάτα! -Όχι, άστα, θα τα πλύνω εγώ! -Μα όooχι, δεν πειράζει...!"

Μια νύχτα έξω από το "Ζείδωρον"... -Ιωάννα, χωρίσαμε... Και να βάζεις τα κλάμματα, να έρχεσαι σπίτι μαζί μου, να προσπαθείς να με ταϊσεις με το ζόρι ("Έλα αγάπη μου, το γαλακτομπούρεκο είναι της γιαγιάς μου, φάε σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις"), να με κάνεις να ξεχαστώ, να κοιμάσαι μαζί μου μέχρι να συνηθίσω πάλι το σπίτι μου άδειο...

Να έχω κάνει την "πατάτα" μου (κάποτε στο Τέξας), να μην ξέρω πως να στο πω κι εσύ να με αφήνεις να το ζήσω, απλά να μου λες "Ξέρω ότι ήσουνα πάλι επάνω..."

Να βάφουμε το δωμάτιό μου με μουσική υπόκρουση Καζαντζίδη κι εγώ να γκρινιάζω ότι "Χάλια έγιναααα!" ενώ εσύ έχεις τραβήξει όλο το ζόρι κι εγώ ψιλολουφάρω..."Σου ξέφυγε ένα σημείο!!" (Είναι πιο ψηλή, εγώ δεν έφτανα να βάψω καλάαα!:P)

Να με βοηθάς στη μετακόμιση και να σηκώνεις όλα τα βαριά πράγματα που εγώ δε μπορώ και να μην παραπονιέσαι καθόλου(σχεδόν καθόλου!)...

Να κατεβάζουμε ένα ΝΕΜΕΑ του 1999, οι δυο μας και να σε ακούω να παραληρείς και να ξεσπάς, πράγμα που σπάνια κάνεις όταν δεν είσαι καλά....

Να με ακούς όταν ξυπνούσα από άσχημο όνειρο και να έρχεσαι να δεις αν είμαι καλά.... Να παίρνω το μαξιλάρι μου και να έρχομαι στο δωμάτιό σου να κοιμηθώ κι εσύ να μου κάνεις χώρο για να βολευτώ και να μαλώνεις τους πρωινούς μας επισκέπτες "Μην κάνετε φασαρία και μου την ξυπνήσετε, δεν κοιμήθηκε καλά χθες..."

Να σου μαθαίνω Γαλλικά, στην κουζίνα μας, στις 3 τα ξημερώματα και να μαζεύουμε λεφτά στο κουτί του Glenffidich για να πάμε στο Παρίσι οι δυο μας... Και μετά να έρχονται οι λογαριασμοί και να το εγκαταλείπουμε το σχέδιο! (Να βγάζουμε από το κουτί και τα 4 ευρώ -ναι, ολόκληρα, δε θέλω γέλια!- που είχαμε μαζέψει!)

Να έχω μαγειρέψει, να γυρίζεις σπίτι και να μου γκρινιάζεις! "Φακέεες??? Μπλιααααχ!"...

Να βλέπουμε για εκατοστή φορά στο δωμάτιό μου, την ταινία που μας σημάδεψε (;)) και να ξέρουμε όλες τις ατάκες απ'έξω..."Κατάρα στο Δελαφραγκαίικο..."

Να με ενθαρρύνεις, να ξέρω πως ό,τι και να γίνει, εσύ θα "καθαρίσεις" για μένα... "Τι έγινε λέει?? Θα πάω να τον πλακώσω, να του πω εγώ!"

Να μας πιάνει φόβος ένα σκοτεινό βράδυ γυρίζοντας απ'το σπίτι του Σώτου και να καταφέρνουμε να λαχταρήσουμε εκείνο τον κυριούλη, που τον περάσαμε κι εγώ δεν ξέρω για τι, και κοκκαλώσαμε μόλις τον είδαμε... "Αααααα!!! Α, εντάξει, άνθρωπος είναι!" (ντόινγκ!)

Να γυρίζεις μεθυσμένη σπίτι, να έρχεσαι να με ξυπνάς και να μου λες "Δε μπορώ να βγάλω τις μπόοοοτες μουουου..."

Να μου πέφτει η πίεση έξω από το αμφιθέατρο, να προλαβαίνω να σου πω απλά "Ιωάνναααα..." κι εσύ να τρέχεις, να με βάλεις να καθίσω, να με ρωτάς αν θέλω χυμό, νερό, ένα γιατρό τελοσπάντων, κάτι...Κι εγώ... "Αρχιτέεεεκτονα να μου φέρετε!"

Να μη μιλάμε για μια ολόκληρη μέρα επειδή έχουμε τις κλειστές μας και να μου χτυπάς δειλά την πόρτα του δωματίου το βράδυ... "Να κάτσω λίγο?"

Να ξυπνάω μια μέρα με νεύρα, να αρχίζω τις δουλειές για να ξεσπάσω κι εσύ να με παίρνεις με το καλό, ενώ μπορούσες κάλλιστα να μου χώσεις μία να 'ρθω να στρώσω! "-Λοιπόν, θα κάνεις το μπάνιο ή την κουζίνα? -Ό,τι θέλει το κορίτσι μου!!! -Το μπάνιο θα κάνεις! -Μάλιστα κυρία! -Το σαλόνι το έκανες? -Όχι αλλά θα το κάνω αμέσως!" Και μόλις συνειδητοποιώ ότι μιλάω λίγο απότομα κι εσύ με έχεις πάρει στο ψιλό, να σταματάω, να κοιταζόμαστε και να πεθαίνουμε στα γέλια!

Να κάνουμε ακατανόητους διαλόγους αλλά με κάποιο -μαγικό- τρόπο να συννενοούμαστε μια χαρά!

Να πηγαίνουμε για μπάνιο στην Κέρκυρα, να σου την πέφτει ένας Ιταλός στην παραλία και να σε ακούω να του μιλάς νευριασμένα στα ελληνικά..."Εμένα ρε??"

Να έρχεσαι στη Λαμία και να πηγαίνουμε Καθαροδευτεριάτικα για κοψίδια με τον ξάδερφό μου και να μας έχει κολλήσει η ατάκα "Είμαστε στη Γη της Επαγγελίας! Επαγγελία παιδί μου..."

Να αντιγράφουμε μαζί στην εξεταστική, να ξέρω εγώ τα μισά κι εσύ τα άλλα μισά, να αλλάζουμε τις κόλλες μας, να θέλουμε να γράψουμε με τα ίδια στυλό (τα τεράστια μωβ με τα πούπουλα που ποτέ δε βγάλαμε τελικά γιατί βγάζαν μάτι και θα μας παίρναν χαμπάρι με τα σκονάκια!), να σε βγάζει έξω η καθηγήτρια επειδή κάνεις φασαρία κι εγώ να λέω "Αν φύγει η Ιωάννα, θα φύγω κι εγώ!"

Να είσαι το μοναδικό άτομο που ξέρει πραγματικά τα πάντα για μένα, τα προβλήματά μου, τις σκέψεις μου, κι ας παραπονιέσαι ότι δε στα λέω εγκαίρως...

Στο χρώσταγα αυτό το post φιλενάδα! Επειδή ποτέ δε σου έχω πει πόσο σημαντική είσαι για μένα (είπαμε, το κοριτσάκι με το "υφάκι" δύσκολα εκφράζεται!) κι επειδή σήμερα που έφυγες πάλι, θα μου λείψεις πολύ μέχρι να σε ξαναδώ!