Εμένα εδώ δε μ'αρέσει!!Δε μ'αρέσει λέω!Πολύ μου κακοφάνηκε που γύρισα στην πατρική εστία μετά τα ένδοξα φοιτητικά χρόνια!(για πτυχίο μη ρωτάτε,χρωστάω ακόμα!)Έχει περάσει περίπου ένας μήνας και το 'χω πάρει απόφαση!Οι γονείς μου τρελλάθηκαν/μεταλλάχτηκαν/κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο όσο έλειπα και ερχόμουνα μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια! "Πού θα πας??", "Τι ώρα θα γυρίσεις??", "Ακόμα κοιμάσαι??8 η ώρα!!" Ειδικά αυτό το τελευταίο ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω! Γιατί να σηκωθώ από τα άγρια χαράματα αφού δουλειά δεν παίζει ακόμα, για να δω τα πρωινάδικα??Ούτε όταν ήμουνα στο Γυμνάσιο δε θυμάμαι να έχω ζήσει τέτοιους ελέγχους!Κορυφαία σκηνή: Ένα βράδυ γύρισα κατά τις 5 (πολύ νορμάλ το βρίσκω!Εσείς?) και προφανώς επειδή άκουσαν το κλειδί (έχουμε και ασφαλείας που όσο να'ναι κάνει λίγο θόρυβο παραπάνω!) με το που μπαίνω βρίσκω τον έναν στο μπάνιο και την άλλη στην κουζίνα! "Α,ήρθες?? " Ναι",λέω εγώ, "εσείς τι κάνετε τέτοια ώρα??" "Εεε,να εγώ δίψασα" η μητέρα, "Εγώ σηκώθηκα να πάω στο μπάνιο!", ο πατέρας. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!!!!! Το διανοείστε?? Παίρνω τηλέφωνο τους απανταχού συμφοιτητές που επέστρεψαν κι αυτοί πρόσφατα και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έχει πέσει επιδημία!!Ναι, έχουν γίνει έτσι όλοι οι γονείς σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας!!Θέλω να ξαναγυρίσω στη μικρή επαρχιακή πόλη που σπούδασα και να μείνω εκεί μέχρι να γεράσω!!Όντας φοιτήτρια φυσικά, αλλιώς δε λέει...!
Sunday, November 12, 2006
Η επιστροφή του φοιτητή
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Η λύση είναι μία. Δουλίτσα, σπιτάκι (προτείνω συγκατοίκιση με φίλη/ο για αρχή) και θα είστε όλοι χαρούμενοι. Αλλιώς καλό κουράγιο...
Δεν έχεις κι άδικο τώρα που το σκέφτομαι...
Απλά ίσως κι εμείς επιστρέφοντας στα πάτρια μετά τις σπουδές να είμαστε κομματάκι λιγότερο ανεκτικοί σε πράγματα που παλιότερα δεν θα δίναμε σημασία (μιλάει η πείρα βλέπεις ;>>> ).
*kotosalata: Ναι, κι εγώ αυτό νομίζω ότι είναι το καλύτερο αλλά πού είναι η δουλειά οεο??? :)
*effie: Πόσο ανεκτικός να είσαι σε παρανοϊκές καταστάσεις??Που είναι σαν να είμαι ξανά 10 χρονών?? Θα το προσπαθήσω πάντως!
Τί να σου πω βρε Georgia - καλά κουράγια!!!
Όταν γύρισα σπίτι διαπίστωσα ότι μπορεί και να μην είχα φύγει ποτέ.
Το ίδιο μονό κρεβάτι, το ίδιο ξύπνημα το πρωί, το ίδιο φαΐ το μεσημέρι. Νόμιζα ότι έπρεπε να πάω σχολείο πάλι.
Αυτά με τα που-πας, με ποιους θα βγεις, σπίτι δεν έχεις, 12 η ώρα τη νύχτα οι άνθρωποι δεν κάνουν μπάνιο κοιμούνται τα είχα κι εγώ.
Τώρα που συνήθισα είναι η ώρα να ξαναφύγω νομίζω [να'ρχεσαι σε μας να σφουγγαρίζεις].
Αγαπητέ Κωνσταντίνε, σου οφείλω το επόμενο post! Το να 'ρχομαι σε σας να σφουγγαρίζω πώς να το εκλάβω?? Καφέ θα κερνάτε τουλάχιστον?? (θα προσέχω να μη μου χυθεί, σας το υπόσχομαι!) ;)
Post a Comment