Η "αγάπη μου"!

Σκηνή πρώτη, λήψη τρίτη: Βροχή... Κρύο... Τέσσερα κοριτσάκια, άγνωστα μεταξύ τους, μπαίνουν στο ίδιο αστικό λεωφορείο που θα τις μεταφέρει στην πρώτη μέρα της Φοιτητικής τους ζωής, σε μια ξένη Φοιτητούπολη... Παλεύουν με το άγχος, τη βροχή και με δύο ομπρέλες που παραλίγο να ξεκάνουν κόσμο!

Σκηνή δεύτερη, λήψη πρώτη: Τα ίδια κοριτσάκια, μαζί με άλλα δύο -εξίσου καημένα- παιδάκια, συναντιούνται έξω από τη Γραμματεία της σχολής! Συστήνονται, ανταλλάσσουν 2-3 τυπικές κουβέντες ("Εσύ που μένεις? Κι εσύ από Αθήνα??"), είναι και ίδιο εξάμηνο!! (wow!) Μπαίνουν όολα μαζί στα πρώτα εργαστήρια και στην ενημέρωση πρωτοετών στο μεγάλο αμφιθέατρο! (σαν τους Χιώτες ένα πράγμα...) Κανονίζουν για καφέ το βράδυ στις 7! Ραντεβού στο συντριβάνι! (αυτό μας χτύπησε στο μάτι, αυτό ξέραμε, αυτό εμπιστευτήκαμε!)

Σκηνή τρίτη, πλήρως αποτυχημένη: Παρακμιακή καφετέρια (αυτήν βρήκαμε, αυτήν εμπιστευτήκαμε!) Πέντε άγνωστοι φοιτητές και ένας μπαλαντέρ (η κολλητή μου εξ Αθηνών που είχε έρθει για συμπαράσταση!)! Κανένα κοινό σημείο, καμία επαφή, όλοι άσχετοι μεταξύ μας, καθένας με τον πόνο του! Μόνο κοινό σημείο: Η ανάγκη να βρεις κάποιον να πιαστείς για να μην είσαι μόνος σου τις πρώτες δύσκολες μέρες της ανεξαρτησίας, όπου γύρναγες στο σούπερ διακοσμημένο μεν, άδειο δε -φοιτητικό- σπίτι και έκλαιγες επειδή αλλιώς τα φανταζόσουν κι αλλιώς σε βρήκαν... ("Τι κάνω εγώ εδώ? Θέλω τους φίλους μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου, τον παππού μου, την κουμπάρα μου βρε αδερφέ έστω!!") Και ήθελες να ξέρεις ότι είναι κι άλλοι στην ίδια κατάσταση με σένα, που φοβούνται να κοιμηθούν μόνοι τους και που κρατιούνται με το ζόρι να μην πάρουν το πρώτο ΚΤΕΛ για να γυρίσουν πίσω...

Κρυμμένο νόημα Νο 1: Tα εν λόγω κοριτσάκια μίσησαν η μία την άλλη με το "Καλησπέρα σας"! Ειδικά τη μία (ναι, για μένα μιλάω!) δεν τη χώνεψε καθόλου το ένα σγουρομάλλικο κοριτσάκι γιατί ήταν ευδιάθετη μεν, αλλά κλειστή και είχε ένα "υφάκι" που σου ερχόταν να τη χαστουκίσεις! (Άμυνα ήταν βρε παιδιά, μη βαράτε! Τι να την έκανα? Να την καταπιώ???)

Πέρασε λίγος καιρός... Οι παρέες άλλαξαν, πέρασαν οι μέρες που βγαίναμε για καφέ γύρω στα είκοσι άτομα και γεμίζαμε ένα μαγαζί! (το πρώτο εξάμηνο βγήκε παγανιά!) Άρχισε να φαίνεται ποιος ταιριάζει με ποιον και να γίνονται οι πρώτες -δειλές- επιλογές...

Ένα κοριτσάκι με πολύ σγουρά μαλλάκια, με τον τσαμπουκά στο αίμα του, "κόλλησε" με την αρχική του αντιπάθεια! Αφορμή: Μια συζήτηση, πάνω από το πρώτο σχέδιο των Τοπογραφικών Σχεδιάσεων που έπρεπε να παραδοθεί την επόμενη μέρα και στο οποίο το σγουρομάλλικο κοριτσάκι τα είχε βρει σκούρα! Το άλλο, το κλειστό, με το "υφάκι", έσπευσε για βοήθεια και κατέληξαν να παρατήσουν ραπιτογράφους και βαθμογνωμόνια και να τα λένε ΟΛΑ! Να ανοίγονται... Η μία να εξηγεί ότι το "υφάκι" της είναι μόνο μια αντίδραση λόγω φόβου... Και η άλλη να κλαίει επειδή δεν την περίμενε έτσι τη Φοιτητική της ζωή...

Σιγά σιγά, τα κοριτσάκια δέθηκαν! Δεν κατάλαβαν πως! Δε μπορούσαν καν να εξηγήσουν γιατί! Τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, τελείως διαφορετικές συνήθειες, κι όμως... Ήρθε κι έδεσε!Μέχρι που κάποια χρόνια μετά, τα εν λόγω κοριτσάκια συγκατοίκησαν κιόλας!!Θυμάμαι άπειρες στιγμές...

Να σε φώναζω για συμπαράσταση στο οτιδήποτε...(ακόμα και στα πιο "κουλά" που μου τύχαιναν!) -Φιλενάαααδα, είναι μια νυχτερίδα στην είσοδο, δε μπορώ να μπω στο σπίτι μου!!!! -Τρώω τα cornflakes μου κι έρχομαι!!! Και να έρχεται το σγουρομάλλικο κοριτσάκι με το μηχανάκι του, να φοράει κράνος για να μην μπλεχτεί η νυχτερίδα που πέταγε σαν τρελή στα μαλλιά της, και να καταστρώνει σχέδιο με το άλλο το φοβισμένο (είχα λαχταρήσει, εντάξει???) , πώς θα μπούνε μέσα εξοντώνοντας τη νυχτερίδα! "Προχώρα εσύ μπροστά, και θα σε καλύπτω εγώ μέχρι να έρθει το ασανσέρ!" (στις ταινίες όλοι έτσι λένε και πιάνει πάντα!)

Να βάζεις τα κλάμματα όταν έμαθες ότι είμαι στο νοσοκομείο και να έρχεσαι με το ύφος "Σιγά, δεν έπαθες και τίποτα!" για να μη δω εγώ πόσο έχεις τρομάξει...

Να φεύγουμε μετά το μάθημα τρέχοντας, να βάλουμε τα μαγιό μας και να προλάβουμε το ΚΤΕΛ να πάμε για μπάνιο στον Πλαταμώνα και στην επιστροφή, στη γαλαρία, να νομίζουμε ότι βλέπουμε UFO! "Μ@λ@κ@, τα είδες αυτά τα φώτα????"

Να ετοιμάζουμε την εργασία του Σεμιναρίου στην κουζίνα του -μετέπειτα- σπιτιού μας με τα δύο laptop για να προλάβουμε την προθεσμία και να μου λες διστακτικά"Τι θα έλεγες να συγκατοικήσουμε??" (I DO!!!)

Να κάνουμε πρόβα την παρουσίαση που είχαμε αναλάβει και να μην μπορούμε να πούμε δύο λέξεις χωρίς να κάνουμε σαρδάμ και να λυνόμαστε ανά 10'' στα γέλια! "-Έλα μ@λ@κ@, ξεκόλλα! Πάμε πάλι απ'την αρχή... -Οκ, οκ! "Στο τέλος του περίπτερου χρόνου..." -Ποιου περίπτερου παιδάκι μου?? Του περίτροπου χρόνου!!!

Τις πρώτες μέρες της συγκατοίκησής μας όπου μας είχαν τρομάξει όλοι ότι θα τσακωθούμε και θα χαλάσει η φιλία μας κι εμείς ήμασταν όσο το δυνατόν πιο τυπικές... "-Θα πλύνω τα πιάτα! -Όχι, άστα, θα τα πλύνω εγώ! -Μα όooχι, δεν πειράζει...!"

Μια νύχτα έξω από το "Ζείδωρον"... -Ιωάννα, χωρίσαμε... Και να βάζεις τα κλάμματα, να έρχεσαι σπίτι μαζί μου, να προσπαθείς να με ταϊσεις με το ζόρι ("Έλα αγάπη μου, το γαλακτομπούρεκο είναι της γιαγιάς μου, φάε σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις"), να με κάνεις να ξεχαστώ, να κοιμάσαι μαζί μου μέχρι να συνηθίσω πάλι το σπίτι μου άδειο...

Να έχω κάνει την "πατάτα" μου (κάποτε στο Τέξας), να μην ξέρω πως να στο πω κι εσύ να με αφήνεις να το ζήσω, απλά να μου λες "Ξέρω ότι ήσουνα πάλι επάνω..."

Να βάφουμε το δωμάτιό μου με μουσική υπόκρουση Καζαντζίδη κι εγώ να γκρινιάζω ότι "Χάλια έγιναααα!" ενώ εσύ έχεις τραβήξει όλο το ζόρι κι εγώ ψιλολουφάρω..."Σου ξέφυγε ένα σημείο!!" (Είναι πιο ψηλή, εγώ δεν έφτανα να βάψω καλάαα!:P)

Να με βοηθάς στη μετακόμιση και να σηκώνεις όλα τα βαριά πράγματα που εγώ δε μπορώ και να μην παραπονιέσαι καθόλου(σχεδόν καθόλου!)...

Να κατεβάζουμε ένα ΝΕΜΕΑ του 1999, οι δυο μας και να σε ακούω να παραληρείς και να ξεσπάς, πράγμα που σπάνια κάνεις όταν δεν είσαι καλά....

Να με ακούς όταν ξυπνούσα από άσχημο όνειρο και να έρχεσαι να δεις αν είμαι καλά.... Να παίρνω το μαξιλάρι μου και να έρχομαι στο δωμάτιό σου να κοιμηθώ κι εσύ να μου κάνεις χώρο για να βολευτώ και να μαλώνεις τους πρωινούς μας επισκέπτες "Μην κάνετε φασαρία και μου την ξυπνήσετε, δεν κοιμήθηκε καλά χθες..."

Να σου μαθαίνω Γαλλικά, στην κουζίνα μας, στις 3 τα ξημερώματα και να μαζεύουμε λεφτά στο κουτί του Glenffidich για να πάμε στο Παρίσι οι δυο μας... Και μετά να έρχονται οι λογαριασμοί και να το εγκαταλείπουμε το σχέδιο! (Να βγάζουμε από το κουτί και τα 4 ευρώ -ναι, ολόκληρα, δε θέλω γέλια!- που είχαμε μαζέψει!)

Να έχω μαγειρέψει, να γυρίζεις σπίτι και να μου γκρινιάζεις! "Φακέεες??? Μπλιααααχ!"...

Να βλέπουμε για εκατοστή φορά στο δωμάτιό μου, την ταινία που μας σημάδεψε (;)) και να ξέρουμε όλες τις ατάκες απ'έξω..."Κατάρα στο Δελαφραγκαίικο..."

Να με ενθαρρύνεις, να ξέρω πως ό,τι και να γίνει, εσύ θα "καθαρίσεις" για μένα... "Τι έγινε λέει?? Θα πάω να τον πλακώσω, να του πω εγώ!"

Να μας πιάνει φόβος ένα σκοτεινό βράδυ γυρίζοντας απ'το σπίτι του Σώτου και να καταφέρνουμε να λαχταρήσουμε εκείνο τον κυριούλη, που τον περάσαμε κι εγώ δεν ξέρω για τι, και κοκκαλώσαμε μόλις τον είδαμε... "Αααααα!!! Α, εντάξει, άνθρωπος είναι!" (ντόινγκ!)

Να γυρίζεις μεθυσμένη σπίτι, να έρχεσαι να με ξυπνάς και να μου λες "Δε μπορώ να βγάλω τις μπόοοοτες μουουου..."

Να μου πέφτει η πίεση έξω από το αμφιθέατρο, να προλαβαίνω να σου πω απλά "Ιωάνναααα..." κι εσύ να τρέχεις, να με βάλεις να καθίσω, να με ρωτάς αν θέλω χυμό, νερό, ένα γιατρό τελοσπάντων, κάτι...Κι εγώ... "Αρχιτέεεεκτονα να μου φέρετε!"

Να μη μιλάμε για μια ολόκληρη μέρα επειδή έχουμε τις κλειστές μας και να μου χτυπάς δειλά την πόρτα του δωματίου το βράδυ... "Να κάτσω λίγο?"

Να ξυπνάω μια μέρα με νεύρα, να αρχίζω τις δουλειές για να ξεσπάσω κι εσύ να με παίρνεις με το καλό, ενώ μπορούσες κάλλιστα να μου χώσεις μία να 'ρθω να στρώσω! "-Λοιπόν, θα κάνεις το μπάνιο ή την κουζίνα? -Ό,τι θέλει το κορίτσι μου!!! -Το μπάνιο θα κάνεις! -Μάλιστα κυρία! -Το σαλόνι το έκανες? -Όχι αλλά θα το κάνω αμέσως!" Και μόλις συνειδητοποιώ ότι μιλάω λίγο απότομα κι εσύ με έχεις πάρει στο ψιλό, να σταματάω, να κοιταζόμαστε και να πεθαίνουμε στα γέλια!

Να κάνουμε ακατανόητους διαλόγους αλλά με κάποιο -μαγικό- τρόπο να συννενοούμαστε μια χαρά!

Να πηγαίνουμε για μπάνιο στην Κέρκυρα, να σου την πέφτει ένας Ιταλός στην παραλία και να σε ακούω να του μιλάς νευριασμένα στα ελληνικά..."Εμένα ρε??"

Να έρχεσαι στη Λαμία και να πηγαίνουμε Καθαροδευτεριάτικα για κοψίδια με τον ξάδερφό μου και να μας έχει κολλήσει η ατάκα "Είμαστε στη Γη της Επαγγελίας! Επαγγελία παιδί μου..."

Να αντιγράφουμε μαζί στην εξεταστική, να ξέρω εγώ τα μισά κι εσύ τα άλλα μισά, να αλλάζουμε τις κόλλες μας, να θέλουμε να γράψουμε με τα ίδια στυλό (τα τεράστια μωβ με τα πούπουλα που ποτέ δε βγάλαμε τελικά γιατί βγάζαν μάτι και θα μας παίρναν χαμπάρι με τα σκονάκια!), να σε βγάζει έξω η καθηγήτρια επειδή κάνεις φασαρία κι εγώ να λέω "Αν φύγει η Ιωάννα, θα φύγω κι εγώ!"

Να είσαι το μοναδικό άτομο που ξέρει πραγματικά τα πάντα για μένα, τα προβλήματά μου, τις σκέψεις μου, κι ας παραπονιέσαι ότι δε στα λέω εγκαίρως...

Στο χρώσταγα αυτό το post φιλενάδα! Επειδή ποτέ δε σου έχω πει πόσο σημαντική είσαι για μένα (είπαμε, το κοριτσάκι με το "υφάκι" δύσκολα εκφράζεται!) κι επειδή σήμερα που έφυγες πάλι, θα μου λείψεις πολύ μέχρι να σε ξαναδώ!

Μy ups and downs!

Είμαι λίγο κυκλοθυμική... Το παραδέχομαι! Όταν είμαι προβληματισμένη/πεσμένη για κάτι, δυστυχώς δε μπορώ ούτε να το εκφράσω σωστά αλλά ούτε και να το κρύψω καλά από τους γύρω μου... Με κάποιο μαγικό τρόπο (λάθος κουβέντες σε λάθος ώρες, περίεργη διάθεση) καταφέρνω να τους κάνω να νομίζουν ότι ίσως φταίνε αυτοί που είμαι "κάπως"! Δεν έχω άλλη λέξη για να περιγράψω αυτό που νιώθω, εκτός από αυτό το "κάπως"...(ναι, είμαι και κατατοπιστικότατη όταν θέλω!)

Δεν το κάνω επίτηδες, είναι ο τρόπος μου να αντιμετωπίζω τα "διάφορα" σοβαρά που συμβαίνουν σε μένα ή τους κοντινούς μου ανθρώπους... Mου βγαίνει αυθόρμητα πάνω στην προσπάθεια να μην κουράσω/πρήξω τους άλλους. Ε, εκεί πάνω στην προσπάθεια, είναι που τα θαλασσώνω! (Άστο βρε πουλάκι μου κι εσύ, αφού βλέπεις, δε σε πάει...) Συνήθως καταφέρνω το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα! (εγώ και οι φανταστικές μου ιδέες!) Γιατί ενώ θα μπορούσα να πω τι πραγματικά με απασχολεί και να ανακουφιστούμε όοοολοι, καταφέρνω να αποπροσανατολίζω και να κουράζω ακόμη και εμένα... (αν αυτό δεν είναι χάρισμα, τότε τι είναι??)

Ξέρω τι θα πείτε! Αφού το αναγνωρίζω γιατί εξακολουθώ να το κάνω?? Τς...τς...τς... Δε με προσέχετε μου φαίνεται! Hellooooooo! Είναι αυθόρμητο λέμε! (κάνουμε και χιουμοράκι τώρα Γιωργίτσα??) Το επεξεργάζομαι πάντως (το 'χω σας λέω, το 'χω!) και σκοπεύω να ανακάμψω και να επανέλθω γρήγορα! Μέχρι τότε....

Οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν -και ζητούν από εσάς- λίιιγη (τόση δα!) υπομονή! (Ε?)

I' m only happy when it rains!

Όταν ήμουν μικρή (πολύ μικρή όμως!) και έβρεχε έσκαγα στο κλάμα!

Φοβόμουνα τους κεραυνούς και νόμιζα ότι άμα βρέξει πολύ θα πλημμυρίσει όοοοολη η Αθήνα και θα πνιγούμε! (που δεν είναι και τελείως άτοπο αλλά ας μην το θίξω τώρα αυτό...) Τότε, ο μπαμπάς μου για να με κάνει να ξεπεράσω το φόβο μου, με έπαιρνε και με έβγαζε βόλτες για να μου δείξει ότι δεν έχω λόγο να ανησυχώ! Έτσι, μετά τις πρώτες 4-5 φορές που του έσπασα τα νεύρα -και τα τύμπανα των γύρω- από το κλάμα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν πνίγεται έτσι εύκολα μια πόλη! Άρχισε να μ'αρέσει κιόλας!

Όταν μεγάλωσα λιγάκι και τύχαινε να είμαι στην εξοχή (στην πατρίδα της μαμάς συγκεκριμένα!), κάθε φορά που έβρεχε έπαιρνα των ομματιών μου, τις κούκλες μου (το Λαχανούλη μου και 2-3 αρκουδάκια!) και κρυβόμουνα σε ένα σημείο που κανένας δε μπορούσε να με βρει και καθόμουνα με τις ώρες να χαζεύω τη βροχή!

Ξεπερνάω το γεγονός ότι μια ολόκληρη οικογένεια -και ολόκληρη η γειτονιά ενίοτε- έψαχνε την αφεντιά μου στα πρόθυρα της υστερίας! (Πού στα κομμάτια πήγε το πεντάχρονο, την ανεμελιά του μέσα???) Στον κόοοοσμο μου εγώ! Όταν εμφανιζόμουν κάποια στιγμή, ήταν όλοι τόσο ανακουφισμένοι που με ξαναβρήκαν ώστε δεν μπαίναν στον κόπο να με ρωτήσουν πολλά πράγματα για το που πήγα ή τι έκανα! Έτσι ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει τη μυστική και μαγική μου κρυψώνα! (κάτω απ'τη μύτη τους μιλάμε όμως!!)

Μεγάλωσα κι άλλο και με την παρέα των παιδικών μου χρόνων -στην πατρίδα της μαμάς, πάντα- όταν έβρεχε πηγαίναμε και καθόμασταν κάτω από τα δέντρα για να δούμε αν όντως θα μας χτυπήσει κεραυνός (Άγιο είχαμε, λέμε!) ή αν μας λένε βλακείες για να μας τρομάξουν οι μεγάλοι και να μας μαζέψουν στα σπίτια μας πριν μας βρει καμιά πνευμονία!! (ήμασταν λίγο βλαμμένα ως παιδάκια, τι να πω??)

Μετά από μια τέτοια καλοκαιρινή νεροποντή, όπου -κι αυτοί δεν ξέρουν πώς- τα κατάφεραν να με κρατήσουν μέσα στο σπίτι (μόνο που δε με δέσανε!) και ενώ βγήκα τρέχοντας από το σπίτι να συναντήσω τα άλλα παιδιά (ήμασταν μεγάλοι μπελάδες!) να συνεχίσουμε το παιχνίδι, ξαφνικά μου κόπηκε η ανάσα.... Είδα για πρώτη φορά το ουράνιο τόξο!! Δεν θυμάμαι από τότε να έχω ξανααισθανθεί τέτοιο δέος και τέτοια μαγεία.... Είχα μείνει ακίνητη από φόβο και θαυμασμό για αρκετά λεπτά.... Ξανάτρεξα στο σπίτι να βγάλω έξω όλους τους μεγάλους που δεν έδειξαν όμως τον ίδιο ενθουσιασμό με εμένα (ξενέρωτοι...)! Έτσι κι εμείς αποφασίσαμε να πάμε να το αγγίξουμε αυτό το μυστήριο πράγμα! Μας φαινόταν ότι είναι τόσο κοντά! (μικρά ήμασταν, δε θέλω σχόλια!) Πίσω από το παλιό κεραμοποιείο του Αχλαδιώτη για την ακρίβεια! Και δώστου περπάτημα μέσα στα χωράφια... Και δε μπορεί, όπου να 'ναι φτάνουμε... Και πρόσεξε μην πατάς σε λάσπες και λερώσεις τα καθαρά παππουτσάκια και ποιος ακούει τη γκρίνια στο σπίτι.... Μας βγήκε η ψυχή στο περπάτημα, κουραστήκαμε, πεινάσαμε, κι αυτό το έρμο το ουράνιο τόξο άρχισε να χάνεται.... Δεν καταφέραμε να το αγγίξουμε και όλοι τότε μισήσαμε τους μεγάλους που είχαν λυσσάξει ότι είναι απλά μια οφθαλμαπάτη! (κάτι έπρεπε να μας πούνε για να μας κρατήσουν μέσα....)

Μεγάλωσα λίγο ακόμη και...Η πρώτη μέρα στη φανταστική μου Φοιτητούπολη (11/3/2002, τι θυμάται ο άνθρωπος...) ήταν βροχερή! Μέσα σε όλο το άγχος της πρώτης μέρας στο ΤΕΙ (Πού πάω, χωρίς να ξέρω κανέναν??Θέλω τη μαμάαααα μουουου!!) είχα να παλέψω και με την ομπρέλα που δεν έλεγε να συνεργαστεί (10 μποφόρ τουλάχιστον!!) και με δύο κοριτσάκια μπροστά που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα και παραλίγο να μου βγάλουν το μάτι με τη δική τους δύστροπη ομπρέλα! (η μία εκ των δύο ήταν η μετέπειτα φανταστική και λατρεμένη συγκάτοικος, με την οποία μισηθήκαμε με το που γνωριστήκαμε!)

Δεύτερο (και τρίτο και τέταρτο) έτος στη Φοιτητούπολη και όποτε έβρεχε, με τον τότε μεγάααααλο (κάποτε στο Τέξας!) μου έρωτα καθόμασταν αγκαλιά στο μπαλκόνι και χαζεύαμε αμίλητοι.... Ή βγαίναμε βόλτα, αγκαλιά κάτω από την ίδια ομπρέλα! (τι ρομαντικό,ε?? :P ) Μια βροχερή μέρα χωρισμού, καθόμουν στο μπαλκόνι μου και δεν ήθελα να δω άλλον άνθρωπο εκτός από εκείνον. Το ίδιο κι αυτός -έμαθα εκ των υστέρων- και μετά από λίγη ώρα συναντηθήκαμε στα μισά του δρόμου, καθώς κανείς μας δεν άντεξε, κι ερχόταν να με δει κι εγώ πήγαινα να δω εκείνον... (synchronicity...?)

Μεγάλωσα κι άλλο... Τώρα δεν έχω σε καλύτερο από το να έχει συννεφιά, να βρέχει και να είμαι κάπου ζεστά, με τη μουσική που θέλω, μόνη μου ή με παρέα και να "χάνομαι"... Έχω κάνει αμέτρητα "βροχερά" ταξίδια με ΚΤΕΛ, με τρένα, με αυτοκίνητο και πάντα απολαμβάνω τη "μελαγχολία" τους όσο τίποτ' άλλο. Τις καλύτερες και πιο "βαθιές" (καμιά φορά και σιωπηλές) συζητήσεις μου τις έχω κάνει με τέτοιο καιρό. Τα μεγαλύτερα προβλήματά μου τα έχω "λύσει" σε τέτοιες μέρες. Τις πιο μυστικές μου σκέψεις τις έχω εκφράσει στο φως μιας αστραπής...

Μου ταιριάζει, μου πάει, αυτός ο καιρός... Τις λατρεύω αυτές τις μέρες!Κι ας γκρινιάζω μερικές φορές για λίγο ήλιο...!

St Patrick's Day!

Εμείς τον τιμήσαμε δεόντως τον αλλοδαπό τον άγιο εχτές!(Ιf u know what I mean!) ;) Εσείς?? Γιατί δηλαδή ο ξενέρωτος ο Βαλεντίνος είναι καλύτερος??

Η καλή η μέρα απ'το πρωί φαίνεται

...Και η κακή επίσης!

Ξύπνησα στις 5 παρά δέκα σήμερα το πρωί! Όχι, δεν είχα να πάω στα χωράφια, ούτε στα καράβια, ούτε στην εκκλησία! Ξύπνησα από έντονο πόνο, απροσδιόριστης φύσεως και εκνευριστικής διάρκειας! Σηκώνομαι, χαπακώνομαι και περιμένω... Περιμένω... Περιμένω... Ανοίγω συζήτηση: "Θα περάσεις επιτέλους να κοιμηθούμε κάποια στιγμή?"!!! Πήγε πεντέμιση... Πήγε έξι παρά... (τζάμπα καίει η λάμπα, τζάμπαααα...)

Τα νεύρα μου τσατάλια, κρόσια και κορδέλες!! Αποφασίζω αλλαγή πλεύσης! Ανοίγω τηλεόραση να ξεγελάσω τον πόνο μπας και με πάρει ο ύπνος! ΣΚΑΪ ΤV: Ντοκιμαντέρ που δεν πολυκατάλαβα τι παρουσίαζε, του BBC ήταν πάντως, μεταγλωτισμένο ήταν, σαν υπνωτισμένη παρακολουθούσα! Τελείωσε...Ξεκινάει δεύτερο ντοκιμαντέρ με θέμα τη NASA (όχι, δεν το πάλεψα!)

Αλλάζω κανάλι, telemarketing... Ήταν ένας που φώναζε εκστασιασμένος για ένα σετ μαχαίρια που "Εσείς θα πεθάνετε πριν αυτά στομώσουν!". Άι στα κομμάτια χριστιανέ μου πρωινιάτικο!! (φτου κακά, γρουσούζη!)

Ξανά ζάπινγκ: Κι άλλο telemarketing... Ήταν ένας πολύ συμπαθητικούλης κυριούλης που θα έκανε λέει ένα πείραμα με έναν πολυκόφτη... Με πιάνει κι εμένα η περιέργεια να μορφωθώ και λέω, θα κάτσω να το δω! Και τι δεν έβαλε μέσα στον πολυκόφτη ο άνθρωπος... Μέχρι και τσιμέντο! "Ναι, ναι κυρίες και κύριοι, φανταστείτε τι μπορεί να κάνει με ένα απλό κρεμμύδι!Και μην ανησυχείτε για τη διάρκεια ζωής του..." Άλλαξα κανάλι καθότι υποψιασμένη τώρα, ξέρω ότι πρώτα θα πάμε εμείς στα θυμαράκια και μετά θα στομώσουν οι θαυματουργές λεπίδες του πολυκόφτη! (Άιντε στην ευχή κι εσύ, γκαντέμη!)

Εντωμεταξύ ξεκίνησαν οι πρωινές ενημερωτικές εκπομπές... Όλα τα έμαθα, όλα!! Πού θα κάνουν περιπολία οι αστυνομικοί λόγω επίσκεψης Πούτιν, ποιες ώρες να αποφεύγουμε Ομόνοια-Προεδρικό Μέγαρο, που θα φάει ο Πούτιν, τι θα φάει, τι θα πιει, που θα κοιμηθεί.... Τέτοια ενημέρωση ούτε ο Αρχηγός της Αστυνομίας, ταυτίστηκα τόσο που νόμισα ότι πρέπει να σηκωθώ να πάω κι εγώ να φυλάξω τον Πούτιν! (συγκεντρώσου Γεωργίτσα λέμε...)

Αλλάζω κανάλι, πετυχαίνω νεανική σειρά με προβληματισμένα αμερικανάκια που ζουν μεγάαααλα δράματα! (δεν της ψήθηκαν της μιας καλά τα κουλουράκια που ήθελε να πάει στον πρώην της λέει ως ένδειξη συγγνώμης!) Και άγχος... Και τρέξιμο... Και αγωνία τώρα τα αμερικανάκια τι θα κάνουν με τα κουλουράκια....(κάνει ρίμα τώρα αυτό ή μου φάνηκε?) Επειδή είμαι κι ευσυγκίνητη, ταυτίστηκα και για να μη με πάρουν τα ζουμιά άλλαξα κανάλι! (ε ρε κάτι προβλήματα που έχει ο κόσμος...).

Παιδικό με κούκλες στη συνέχεια! Λέω "Oυάου, εδώ είμαστε!" Παρακολουθώ λίγο ένα πρασινούλη δράκο που προστάζει μια νυχτεριδούλα να κάνει διάφορα θελήματα κι αυτή πολύ ζοχαδιάζεται σου λέει και...

Καθώς το Mesulid έχει αρχίσει να κάνει το θαύμα του, εγώ έχω βαρεθεί όλα τα ευοίωνα που έχω παρακολουθήσει (υποσυνείδητα όμως υπενθυμίζω στον εαυτό μου να παραγγείλει το θαυματουργό πολυκόφτη και το στρώμα αέρος που γίνεται καναπές-κρεβάτι-κάνει και καφέ!) και σιγά σιγά χάνω τον κόσμο!

Δε με πάει εμένα το πρωινό ξύπνημα τελικά...

7 is my lucky number!

Θέλω να ευχαριστήσω καταρχάς το Juliaki που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωστοποιήσω σε σας, φίλοι bloggers, τις 7 αγαπημένες μου ταινίες! (Είναι παραπάνω αλλά θα μου αποκοιμηθείτε αν ξεκινήσω να τις αναφέρω όλες!)

1) In the name of the father (Ο Daniel Day Lewis απίθανος...)

2) The man who knew too much (Κλασσικός Hitchcock)

3) The Exorcist (για όποιoν thriller-lover σέβεται τον εαυτό του!)

4) Carrie (cult&Stephen King-αδυναμία-)

5)When Harry met Sally (το πιο όμορφο love story που μοιάζει απόλυτα αληθινό!)

6) High Fidelity (γιατί αυτό με τις λίστες κάτι μου θύμισε...)

7) Elizabethtown (όλη η ταινία μία αισιοδοξία!)

Extras: Δε θα μπορούσα να παραλείψω επίσης:

• Gone with the wind (μόνο και μόνο για το ύφος του Gable στην ατάκα: "Frankly dear, I don't give a damn...." )
• Annie (για το τραγουδάκι: "Τοmorrow, tommorrow! I love you tomorrowww!" που έχω άπειρες φορές -παράφωνα- τραγουδήσει!)
• Frankie and Johnny (Αl Pacino, πρέπει να υπάρχει κι άλλος λόγος??)
• The good, the bad and the ugly (Clint Eastwood, επίσης πρέπει να υπάρχει κι άλλος λόγος??)
• Rosemary's baby (Αll time classic!)

Σιγά μη μπορούσα να πω μόνο 7! Και αν αφεθώ ελεύθερη μπορώ να γεμίσω δεκάδες ποστ! Κάνω πάσα λοιπόν στους: Gsus, Τheo, Βlogaki, Pietaki, Joan, effie, Spyros, μην ξέροντας αν με πρόλαβαν άλλοι! Σειρά σας παίδες!!

ΥΓ: Ξέχασα και δε θα μου το συγχωρήσω αν δεν τα αναφέρω: "Amelie" (είχα ταυτιστεί...) και "Τhe Last of The Mohicans" (είχα ερωτευτεί...!)!

Τhose were the days my friend! (part two: Ημέρα Εξέτασης)

Τετάρτη 28/2/2007, ώρα 8 και μισή: Χτυπάει κινητό! Γεωργία ξυπνάει αμέσως! (ναι, γίνονται και θαύματα!) Σταματάκος δίπλα μου σταυροκοπιέται στον ύπνο του! Συνομιλητής που έχει αναλάβει το δύσκολο έργο της αφύπνισης σταυροκοπιέται επίσης! (έχει δεινοπαθήσει στο παρελθόν!) Γεωργία σηκώνεται αμέσως, ξυπνάει Σταματάκο και με το κινητό στο χέρι και ένα τεράστιο χαμόγελο σπεύδει να φτιάξει καφέ! Ελληνικό δεν έχουμε αλλά Γεωργία δε μασάει! Φτιάχνει νες, χαμογελώντας και μιλώντας ακόμα! ( ;) )

Ώρα ενάτη πρωινή: Σταματάκος και Γεωργία αρχίζουν διάβασμα! Με λίγα λόγια Γεωργία κοιτάει σημειώσεις και Σταματάκος έχει πάρει βιβλίο και έχει πάει να βγάλει σμικρύνσεις τα SOS! Ακολουθεί μάθημα χειροτεχνίας! (κόβουμε σκονάκια σε κατάλληλο μέγεθος και τα κολλάμε μεταξύ τους, για όποιον δεν ξέρει!)

'Ωρα ενδεκάτη: Καταφθάνει τρίτος εξεταζόμενος ο οποίος άργησε να ξυπνήσει! Σταματάκος ξανακατεβαίνει να βγάλει σμικρύνσεις άλλο ένα αντίτυπο!

Ώρα ενδεκάτη και μισή: Σταματάκος, Σωτηράκης και Γεωργία, πλήρως εξοπλισμένοι ξεκινάνε για ΤΕΙ πεζοί χαζεύοντας on the way!

Ώρα δωδεκάτη παρά κάτι: Καταφθάνουμε ΤΕΙ! Συνάντηση με όλη την παλιοπαρέα και κέφι τρελό στο εργαστήριο όπου κάνει πρακτική ο ένας εξ αυτών!

Ώρα μία παρά κάτι: Αναμονή έξω από αμφιθέατρο, να ανοίξουν οι πόρτες και να μπουκάρουμε να πιάσουμε καλή θέση! (που θα πει, θέση που θα καθόμαστε και οι 3 στη σειρά και στην οποία δεν έχουν καλή ορατότητα οι επιτηρητές!)

Ώρα πρώτη μεσημεριανή: Είσοδος σε αμφιθέατρο, κατάληψη καλής σειράς και αναμονή θεμάτων! Συννενόηση ματαξύ τριών ενόχων και κατάστρωση σχεδίου αντιγραφής! "Να μου πεις ποιο σκονάκι αντιστοιχεί σε ποια ερώτηση γιατί θα τα μπλέξω!" Άγχος, αγωνία, Γεωργία έχει αρχίσει και τη μυρίζεται την πανωλεθρία καθώς βλέπει να μπαίνουν πάνω από 5 επιτηρητές... (πρωτοφανές αλλά ναι, συνέβει...) Γεωργία ρίχνει τελευταία ματιά στις σημειώσεις!

Ώρα μία και κάτι λίγα: Μοιράζονται οι κόλλες και τα θέματα! Γεωργία βλέπει θέματα, παθαίνει πανικό! Θέματα μη αναμενόμενα.... (κακούργα καθηγήτρια...)

Ώρα μία και μισή: Γεωργία αρχίζει γράφει ό,τι ξέρει.... Σωτηράκης βρίζει μπούλη επιτηρητή που τον έχει βάλει στο μάτι και τον κοιτάει συνεχώς! Επιτηρητές ανέρχονται αισίως στους 10 (δεν υπερβάλλω, βόμβα μου ήρθε να τους βάλω!!) Σταματάκος γράφει ό,τι μπορεί και αποχωρεί.... Σωτηράκης επίσης...

Ώρα δύο: Γεωργία μένει μόνη στη σειρά... Μπροστινός ψηλός και γεροδεμένος αποχωρεί αφήνοντας Γεωργία τελείως εκτεθειμένη... Ξανθιά επιτηρήτρια πλησιάζει από δεξιά, κοκκινομάλλα από πίσω και μπούλης εξ αριστερών! (αν έχεις τύχη...). Πόρτα αμφιθεάτρου ανοίγει... Φίλοι ψάχνουν Γεωργία, δίνουν κουράγιο και παροτρύνουν με νοήματα να βγάλει σκονάκια! "Βγάλτα ρε μ@λ@κ@, ξεκόλλα!!" Γεωργία έχει ανεβάσει πίεση και στραβοκοιτάει κακιά καθηγήτρια που χαριεντίζεται με κακούς επιτηρητές!

Ώρα δύο και μισή: Φίλοι στέλνουν φίλο καθηγητή βοηθήσει κατάσταση! Φίλος καθηγητής έρχεται δίπλα μου για ξεκάρφωμα αλλά δεν απομακρύνονται οι υπόλοιποι (κακοί) επιτηρητές κι έτσι...

Ώρα τρεις παρά κάτι: Γεωργία παραδίδει κόλλα και βγαίνει από αμφιθέατρο... Φίλες κοιτάνε με ερωτηματικό βλέμμα. "Κουβέντα δε θέλω!!!". Δε ρωτάνε, έρχεται φίλος καθηγητής και φεύγουμε προς καθιερωμένο ουζερί....

Ώρα τρεις και κάτι: Άρρενες της παρέας είναι ήδη στο ουζερί! Καταφθάνουμε κι εμείς! Γεωργία πολύ ζοχαδιασμένη... Γεωργία ενημερώνει πρωινό συνομιλητή για την αποτυχία του εγχειρήματος... Παραγγέλνουμε τα πρώτα και...Ώρα ογδόη βραδυνή: Παρέα έχει ελαφρώς (?) παρεκτραπεί! Σταματάκος, Ιταλός, Γεωργία και Μ. αποφασίζουν πάνε για εσπρεσσάκι στα γρήγορα, να συνέλθουν και να συνεχίσουν την ημέρα τους "Μαργαρίτα" με alternative και rock! Σταματάκος έχει τσιτώσει Γεωργία σχετικά με κάτι που θέλει πολύ!!

Ώρα δέκατη: Εspressaki τέλος και Σταματάκος, Ιταλός, Γεωργία και Μ. αποφασίζουν πιουν ποτάκι πριν πάνε "Μαργαρίτα"! Γνωριμία με άτομα ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, τελείως αντισυμβατικά που καλό σύμπαν έστειλε στο δρόμο μας for a reason! Γεωργία και Ιταλός συζητάνε περί κοινής πορείας και κοινών εμπειριών τους στο θέμα των μακροχρόνιων σχέσεων... (τι μου θύμισες τώρα....)

Ώρα ενδεκάτη: Άφιξη στη "Μαργαρίτα"! Ποτάκια round two! Παρέα έχει αρχίσει και βλέπει αστεράκια!

Ώρα 12 -όταν η άμαξα γίνεται κολοκύθα-: Σταματάκος αποχωρεί αφού αφήσει Γεωργία δεύτερα κλειδιά για να μπει στο σπίτι! Μ. αποχωρεί μετά από λίγο! Ιταλός και Γεωργία κρατάνε ακόμα...

Ώρα δύο παρά κάτι: Άφιξη σπίτι Σταματάκου! Γεωργία ψάχνει κλειδαρότρυπα! Μπάινει σπίτι, σκοτάδια, Σταματάκος έχει ξεραθεί, Γεωργία προσπαθεί μην κάνει θόρυβο, σκοντάφτει πάνω σε τραπέζι, Σταματάκος χαμπάρι... Γεωργία τραβάει πάλι σκεπάσματα και πριν μετρήσει τρία προβατάκια έχει αρχίσει και ονειρεύεται...

Those were the days my friend! (part one: Το ταξίδι)

Τρίτη 27/2/2007 , ώρα ενάτη βραδυνή: Αναχώρηση από τα ΚΤΕΛ με συνταξιδιώτη τη φανταστική συγκάτοικο! Αποχαιρετισμός στους γονείς, είσοδος στο ΚΤΕΛ. Λεωφορείο ξεκινάει. Λεωφορείο σχεδόν άδειο. Με συγκάτοικο επιλέγουμε να απλωθούμε στις μπροστινές θέσεις, ακριβώς πίσω από τον οδηγό! (μέγα σφάλμα...) Οδηγός προφανώς καψουρεμένος/πρόσφατα χωρισμένος/απλά λάτρης της "καλής" λαϊκής μουσικής! Οδηγός αποφασίζει ότι σε όλη τη διαδρομή εμείς οι επιβάτες (και οι 10!) πρέπει να του κάνουμε συμπαράσταση, έτσι, φασιστικά αποφασίζει να έχει στη διαπασών Πέγκυ Ζήνα ("Έναααα, σου λέω έναααα...) , Γιώργο Μαργαρίτη ("Είσαι η ζωή μουουου...") , Μίμη Γκιουλέκα ("Βρε παπαδιά, βρε παπαδιά, τι μαστουριάζεις τον παπά..."), Soundtrack από Αστραπόγιαννο ("Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακόοοο?") και άλλα ευοίωνα (το κεφάλι μας έγινε καζάνι!) που δε μας άφηναν να χαλαρώσουμε/συζητήσουμε/κοιμηθούμε! Με φανταστική συγκάτοικο καταστρώνουμε σχέδιο εξόντωσης "Εσύ θα του κάνεις κεφαλοκλείδωμα κι εγώ θα πάρω το τιμόνι και αφού τον δέσουμε χειροπόδαρα, θα τον βάλουμε να ακούει Bach μέχρι να φτάσουμε!"

Ώρα ενδεκάτη παρά κάτι: Φτάνουμε στο Πέταλο (Υes, Μαλιακός...)! Οδηγός στο τσακίρ κέφι, αποφασίζει να κάνει κόντρες με νταλίκες! (Αντίο μαμά, αντίο μπαμπά!) Εναγκαλιζόμαστε με φανταστική συγκάτοικο, αποχαιρετιόμαστε και αρχίζουμε τα "Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει..." Χάρος μας σνομπάρει! (Παρδαλό άγιο είχαμε, λέμε!)

Ώρα ενδεκάτη και μισή: Στάση προς νερού του οδηγού και προς τσιγάρου για εμάς! Κάθοδος από λεωφορείο και τάμα στον Άγιο Κωνσταντίνο για λαμπάδα στο μπόι μας (γέλασε κανείς??) αν φτάσουμε στον προορισμό μας με όλα τα μέλη μας στη θέση τους!

Ώρα δωδεκάτη: Διέλευση από Δομοκό! (στροφές να δουν τα μάτια σας!) Με φανταστική συγκάτοικο εγκαταλείπουμε σατανικό σχέδιο εξόντωσης οδηγού και βολευόμαστε σε διαφορετικές θέσεις για να κοιμηθούμε λίγο! (αφού έχουμε αναστατώσει όοοολους τους επιβάτες -και τους 10- με τα γέλια μας!)

Ώρα 1 και 15: Άφιξη στη Φοιτητούπολη, παίρνουμε διαφορετικούς δρόμους με φανταστική συγκάτοικο και...

Ώρα 1 και 25: Άφιξη στο σπίτι του Σταματάκου! Σταματάκος καλοσωρίζει Γεωργία! Σταματάκος ευτυχώς ακούει εκείνη τη στιγμή το καινούριο cd του Θανάση (Παπακωνσταντίνου) με μπόλικο Μάλαμα στα φωνητικά! Γεωργία αρχίζει να συνέρχεται από πολιτισμικό σοκ!

Ώρα 2 και 30: Σταματάκος και Γεωργία αφού έχουν πει τα πρώτα νέα αποφασίζουν να πέσουν για νάνι για να σηκωθούν πρωί να διαβάσουν για μάθημα! Σταματάκος βάζει ταινία για να μας πάρει ο ύπνος γρήγορα! Σταματάκος δε βλέπει ό,τι κι ό,τι ταινίες και καταλήγουμε να βλέπουμε "Τον καιρό των τσιγγάνων"! Σιωπή κάτω από το πάπλωμα για κάποια ώρα... Σταματάκος σπάει σιωπή: "Ρε Τζότζο αυτός μου μοιάζει ή μου φαίνεται??" Σου μοιάζει γλυκέ μου αλλά δεν ήθελα να στο πω ώρα που είναι!

Ώρα -κι εγώ δεν ξέρω τι ώρα ήταν-: "Σταματάκο δεν την παλεύω άλλο, καληνύχτα!" Γεωργία τραβάει σκεπάσματα, γυρίζει πλευρό και.... "Ένα προβατάκι, δύο προβατάκια, τρίααα ....."

Η συνέχεια στο part ΙΙ (πιο έξυπνος ήταν δηλαδή ο Τόλκιν που έγραψε τον Άρχοντα σε 3 μέρη??)

Ιs it meant to be?

"There was a game we used to play...

We would hit the town on friday night

and stay in bed until sunday

We used to be so free!

We were living for the love we had and

living not for reality!

It was just my imagination???

There was a time I used to pray...

I have always kept my faith in love!

It’s the greatest thing from the man above...

The game I used to play...

I’ve always put my cards upon the table!

Let it never be said that I’d be unstable!

It was just my imagination???

There is a game I like to play!

I like to hit the town on friday night

and stay in bed until sunday!

We’ll always be this free!

We will be living for the love we have!

Living not for reality!

It’s not my imagination!!!

Not my imagination!!!"

Το έχω παραδεχτεί πολλές φορές! Με κάποια πράγματα δεν τα πάω καλά... Ενδεικτικά αναφέρω: Ρεαλισμό, Προσανατολισμό και Προγραμματισμό! Σήμερα θα ασχοληθούμε με τον Ρεαλισμό σε συνδυασμό με τον Ανταγωνισμό! (Ας ξεκινήσει η συνεδρία Νο 1 λοιπόν!)

Ας πούμε ότι βρίσκεται στο δρόμο σου κάτι που -νομίζεις?- ότι θέλεις πολύ και που -θέλεις να- είναι ό,τι πρέπει για σένα! Νιώθεις να στο φωνάζει το σύμπαν (σε καλοπιάνω καλό μου όπως βλέπεις!), οι συμπτώσεις, τα πουλάκια, τα λουλούδια κλπ κλπ! Και ας πούμε ότι το ίδιο -νομίζει ότι?- νιώθει και αυτό το "κάτι" για σένα! Όλα καλά μέχρι εδώ, σωστά? Ας συνεχίσουμε....

Ας πούμε τώρα ότι με αυτό το "κάτι" μοιράζεστε κάτι αντισυμβατικό αλλά έντονο από το οποίο λείπει μία πρακτική πινελιά για να ολοκληρωθεί! (Πρακτική πινελιά είπα? Τελικά όταν είμαι κουρασμένη τα καλύτερα "πετάω"!) Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα κυρίες και κύριοι!! Panic attacks και.... "Τι να κάνω εγώ τώρα? Να πάω ένα βήμα μπροστά ή θα τα καταστρέψω όλα??", "Να τα αφήσω όλα ως έχουν για να μη χαθεί αυτό το "κάτι"? Κι αν με ένα βηματάκι ακόμα όλα γίνουν όπως ακριβώς τα θέλω?" , "Κι αν......", "Και άμα....." Και άντε να βρεις τα λόγια να εξηγήσεις τι φοβάσαι και γιατί! Κι άντε τώρα να γίνεις και κατανοητή!

Ας το δυσκολέψουμε λίγο ακόμα τώρα, έτσι για το σασπένς! Ας πούμε ότι αυτό το "κάτι" που -θέλεις να- είναι για σένα, έχεις την διαίσθηση/εντύπωση/βεβαιότητα ότι διεκδικείται και από αλλού? (μπαίνουμε σιγά σιγά στο θέμα Ανταγωνισμός!) Αφήνεις το σύμπαν (απλά ρωτάω καλό μου, μην πάρεις ανάποδες τώρα κι αρχίσεις πάλι τις πλακίτσες!) να μοιράσει τα χαρτιά έστω και ερήμην σου ή μπαίνεις δυναμικά στο παιχνίδι κάνοντας αισθητή και διεκδικητική την παρουσία σου? Ή μήπως αν τελικά αυτό το "κάτι" είναι όντως για σένα, αυτό θα φανεί όποια στάση κι αν κρατήσεις? Όσο κι αν σιωπήσεις ή όσο κι αν "φωνάξεις"?

Εγώ τυχαίνει να είμαι της δεύτερης άποψης... Αν είναι να γίνει, θα γίνει. Αλλιώς θα προσπεράσει. Οπότε μάλλον θα σταθώ για λίγο ως θεατής και αν αυτό το "κάτι" είναι αληθινό, αν είναι για μένα.... Θα αντέξει εμένα, τις (αντιφατικές, το παραδέχομαι!) σκέψεις μου, τους φόβους μου, τη διστακτικότητά μου, τα παραληρήματά μου, τα νάζια μου... Αλλά και την ένταση των όσων νιώθω και θα παραμείνει δίπλα μου. Σωστά?

"Things you said that day…

Up on the 101,

the girl had come undone.

I tried to downplay it

with a bet about us

You said that-

You ’d take it

as long as I could

I could not erase it…

A sorta fairytale.

With you…

Seemed right that night and

I don't know what

takes hold

out there in the

desert cold…"

(Καλό μου σύμπαν, απλά προσπέρασέ με αυτή τη φορά, εντάξει?)