Όχι άλλο ποστ με αναμνήσεις μαμά!

"Τον πρώτο χρόνο ήμουνα άγιο παιδί στρωμένο... Τον δεύτερο με γέλασε μια πλάνα αγκαλιά... Τον τρίτο ξημερώθηκα σε άγνωστα κρεβάτια... Τον τέταρτο τους φίλους μου αποχαιρέτησα..."

Καλοκαίρι 2004, κοντά στο Δεκαπενταύγουστο, μεσημεράκι, γυρίζω από δουλειά... Χτυπάει τηλέφωνο. Σταματάκος με τη συνηθισμένη όρεξη για πλακίτσες.

"-Τι έγινε ερπετό, ακόμα δεν παντρεύτηκες??

-Όχι ακόμα, εσύ??

-Έφυγα απ'το σπίτι...

-.....

- Είμαι Φοιτητούπολη, θα μείνω εδώ, δεν την παλεύω...

-...........

- Εσύ τι νέα???

-Έρχομαι."

Η ώρα πέντε, μπάνιο, αλλαγή ρούχων, "Μαμά φεύγω", ταξί για τα ΚΤΕΛ, πρώτη φορά χωρίς αποσκευές, εισητήριο με το δρομολόγιο των εφτά. Και να έχει και μια ζέστη εκείνη τη μέρα....

Άφιξη στις εντεκάμιση, άδεια η Φοιτητούπολη από κόσμο... Διορία εφτά ώρες μόνο, την επόμενη έπρεπε να είμαι πίσω...

Σε εφτά ώρες μέσα, καθισμένοι στο σπίτι του Σταματάκου, λιώσαμε το CD του Θανάση στο repeat ("Κάτω απ'το μαξιλάρι...."), κατεβάσαμε κι ένα μπουκάλι κρασί...

Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι πραγματικός φίλος είναι αυτός που καταλαβαίνει τι θες να πεις, όσο και να μη θίγεις αυτό που σε απασχολεί. Που πριν μιλήσεις ξέρει τι σκέφτεσαι και που όσο και να πας να κρυφτείς, σε ξεμπροστιάζει και σε κάνει χώμα. Που δεν προσπαθεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα αλλά σου δίνει μία να πιάσεις πάτο και μετά να 'ρθεις μόνος σου στα ίσια σου. Σκατοεγωιστές και οι δύο, με την τάση να διακωμωδούμε αυτά που μας απασχολούν, περάσαμε εφτά ώρες προσπαθώντας να δούμε πόσες αλήθειες μπορούμε να αντέξουμε...

Δε μου είπε ποτέ ότι χάρηκε που πήγα, κι εγώ πάντα τον πείραζα ότι πήγα για τη βόλτα, επειδή δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω εκείνο το βράδυ... Σπάνια αναφέραμε έκτοτε εκείνο το ταξίδι...

Αυτό που δεν ξεχνάω, είναι ο καφές που σε έβαλα να μου φτιάξεις το πρωί για να αντέξω το ταξίδι της επιστροφής και η αγκαλιά που με πήρες πριν φύγω...

Δεν έχω ανταλλάξει πολλές αγκαλιές με τους φίλους μου, είναι κοινό μυστικό ότι μερικές φορές αντιδρώ στα αγγίγματα.... Εκείνη την αγκαλιά θυμήθηκα απόψε σε μία κουβέντα. Και απόψε έμαθα ότι κάπου είπες ότι αυτό το βράδυ δεν το έχεις ξεχάσει κι ούτε πρόκειται... Και ρε χαμένο, έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να το μάθω????

Αλλά μάντεψε! Ούτε κι εγώ πρόκειται να το ξεχάσω! Και που θα πάει, δε θα γυρίσετε από Ιταλία κι εσύ και το άλλο το χαμένο??? Η ορκωμοσία του Ιουνίου πλησιάζει και μάντεψε ποιος θα σκάσει Φοιτητούπολη μεριά! Θα βγάλουμε τα κρεβάτια στη βεράντα-γήπεδο των παιδιών και ετοιμάσου για κράξιμο όμοιο με αυτό που μου ρίχνεις κάθε φορά που με βλέπεις!

Και άι σιχτίρ που με έκανες να συγκινηθώ Παρασκευιάτικα!!! Και να μη μπορώ να σε πάρω και τηλέφωνο εκεί στην ξενιτιά που καλοπερνάς για να σε κράξω!!! Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να σου δείξω πόσο φίλο μου σε θεωρώ και πόσο μου λείπεις.