Είναι η πρώτη, και ελπίζω η τελευταία με τέτοιες συνθήκες, φορά που νιώθω ανάγκη να σχολιάσω την επικαιρότητα μέσα από αυτό το blog.
"Δε μας θέλει άλλο ο Θεός παιδάκι μου, μας βαρέθηκε... Μας έβαλε να καούμε μόνοι μας." Αυτό άκουσα την Παρασκευή το βράδυ από τη γιαγιά μου, ετών 98, ιδιαίτερα θρησκευόμενη αλλά αυτό της το συγχωρούμε λόγω ηλικίας...
- Άνθρωποι παίρνουν τηλέφωνο στα κανάλια και παρακαλούν να πάει κάποιος να τους βοηθήσει. Οι παρουσιαστές αναλαμβάνουν το ρόλο του μεσάζοντα, πιέζοντας τις υπεύθυνες δυνάμεις να κινηθούν. "Γιαγιά, το φανταζόσουν ότι το 2007, 98 χρόνια μετά τη γέννησή σου, η σωτηρία σου θα εξαρτάται από έναν γραβατωμένο και άψογα μακιγιαρισμένο δημοσιογράφο?"
- Μια γυναίκα κλαίει στον "αέρα" φωνάζοντας να έρθει κάποιος να πάρει από το χαμό το νεογέννητο μωρό της. Μόνο αυτό. "Παναγία μου, το παιδί μου..." "Γιατί, ξέρεις γιαγιά, το 2007, δε μπορείς να στηριχτείς σε κράτος, χωροφύλακες, αγροφύλακες, πυροσβέστες και πολιτικούς. Στην Παναγία μόνο. Α, και αν έχεις κινητό στον Ευαγγελάτο."
- Εθελοντές καταγγέλουν ότι προθυμοποιήθηκαν να σπεύσουν με εξοπλισμό και με τα κατάλληλα μέσα όπου ήταν αναγκαίο και εισέπραξαν την απάντηση από τις αρμόδιες αρχές ότι "Δε σας χρειαζόμαστε". "Γιαγιά, ξέχασα να σου πω, ότι το 2007, δεν ξέρουμε καν ποιες είναι αυτές οι Αρμόδιες Αρχές. Στα χρόνια σου ήταν ο πρόεδρος του χωριού, ο αστυνόμος, ο χωροφύλακας, σωστά?"
- Οι πολιτικοί βάζουν σπορ, επώνυμες, ενδυμασίες, "τρέχουν" με συνοδεία σωματοφυλάκων στις περιοχές που καίγονται και "οργίζονται μαζί μας". Και φυσικά οι σωματοφύλακες φροντίζουν να απομακρύνουν από τους συντετριμμένους πολιτικούς μας κάθε δυσάρρεστη φωνή. "Μη με σπρώχνεις, ο πρωθυπουργός δεν είναι απλησίαστος!". Η φωνή αυτή βγήκε από μία καθόλα αξιοπρεπέστατη και απελπισμένη κυρία η οποία ήθελε να εκφράσει κάτι, ο,τιδήποτε στον αρχηγό του κράτους ΤΗΣ. Για να εισπράξει ως απάντηση ένα νεύμα του κεφαλιού. "Ακούς γιαγιά? Ένα νεύμα μόνο."
- Ακούς για το θάνατο μίας μητέρας αγκαλιά με τα τέσσερα παιδιά της. Τη στιγμή που έτρεχαν να σωθούν από τη φωτιά. Καλό μου κράτος, σου εύχομαι να ακούς τις κραυγές και τις σκέψεις της τη στιγμή εκείνη, και να μη μπορείς να ησυχάσεις. "Γίνομαι μελό και υπερβολική γιαγιά, το ξέρω. Αλλά έχεις ζήσει πόλεμο, Εμφύλιο, και όλα αυτά με πέντε παιδιά και νιώθεις τι εννοώ, έτσι δεν είναι? Κι εσύ τα γλίτωσες τα παιδιά σου. Εκείνη?"
- Ξανά στους πολιτικούς μας. Τώρα φοράνε μαύρες γραβάτες και κηρύττουν εθνικό πένθος. Τριήμερο κιόλας. Μεγάλη βοήθεια, μπράβο. Δημοσιογράφοι κάνουν ηλίθιες ερωτήσεις. "Και τώρα τι περιμένετε?" Περιμένουμε να μην υπάρχει τίποτα άλλο να καεί για να σταματήσει η φωτιά. Αυτό περιμένουμε. "Γιαγιά, το φαντάζεσαι ότι τα δισέγγονά σου θα ακούν ιστορίες για κάτι μυστήρια πράγματα που υπήρχαν κάποτε και τα λέγαν δάση?"
Γιαγιά, ακούγομαι πολύ μελοδραματική ε? Ε, δε με νοιάζει. Αλήθεια. Μπορεί και να μην τα λέω καλά. Τα είπαν τόσοι και τόσοι αυτές τις μέρες. Τα είπαν καλύτερα από μένα. Αλλά έχω ταραχτεί πολύ με όσα έχω δει και ακούσει. Και ντρέπομαι που τα είδα παρακολουθώντας τηλεόραση στο σπίτι μου, πίνοντας τον καφέ μου και στη δροσιά του κλιματιστικού μου. Ντρέπομαι που λίγα χιλιόμετρα παρακάτω παρακαλούσαν για νερό και συγκέντρωναν τους ηλικιωμένους τους και τα παιδιά τους στις εκκλησίες και στις πλατείες για να τους προστατεύσουν. Στις εκκλησίες γιαγιά, το διανοείσαι? Όπως πενήντα χρόνια πριν.
Ντρέπομαι που όλα αυτά αποτελούν μόνο ένα θλιμμένο σχόλιο μέσα στην καθημερινότητά μου. Μεταξύ του αν θα βγω απόψε και του ότι πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο για να πάω στη δουλειά. Ναι γιαγιά, καλά θυμάσαι, σπούδασα κάτι μυστήριο που έχει να κάνει με τα δάση. Κάποιοι φίλοι με λενε "Παλαιοντολόγο", πόσο δίκιο έχουν. Τι σου λέω τώρα...
Μου έρχεται να κλάψω γιαγιά, όταν άκουσα ότι άνθρωποι κοντά στην ηλικία σου έχασαν το σπίτι που ζήσαν μισό αιώνα. Έχω μεγάλη ευαισθησία στους ηλικιωμένους και δεν μπορώ γιαγιά να σκέφτομαι κάποιον σαν εσένα να προσπαθεί να τρέξει και να μην μπορεί. Να νιώθει απελπισία και απόγνωση. Να βλέπει το σπίτι του, το χωράφι του να καίγεται και να πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή. Πού? Και πώς? Δεν αντέχω να βλέπω στα κανάλια μεγάλους ανθρώπους να κλαίνε σα μωρά παιδιά. Φαντάζομαι εσένα στη θέση τους.
Το ξέρω γιαγιά ότι γράφω όπως να 'ναι, χωρίς ειρμό και χωρίς σειρά. Αλλά έτσι όπως τα έχω στο μυαλό μου, έτσι κατεβαίνουν.
Και δε σου είπα, σκέφτηκα να κατέβω κι εγώ στο Σύνταγμα αύριο, φορώντας μαύρα. Να διαμαρτυρηθώ για να νιώσω καλύτερα. Ακούς γιαγιά? Να νιώσω καλύτερα εγώ! Θα το καταλάβω απόλυτα αν δε μου ξαναμιλήσεις μετά από αυτό. Ευτυχώς που δεν έμαθες ποτέ να διαβάζεις.
Και να σκεφτείτε ότι σας ετοίμαζα ένα "τι χαρούμενο" ποστ για το πώς πέρασα τις διακοπές μου!
